Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ (ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ)
Ο Λαός στο προσκήνιο ή σπίτι του;
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓAΛΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΈΝΩΣΗ
Έπειτα από την απεργία της περασμένης Τετάρτης, τις συνεχόμενες διαδηλώσεις και τη γενική απεργία της Πέμπτης, ο Ελληνικός λαός έχει κάνει την εμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο με αυτονόητα αιτήματα, τα οποία είναι σαφές ότι μπορεί να δημιουργήσουν επικίνδυνες καταστάσεις για το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό αλλά και, γενικότερα, για το σύνολο του κοινοβουλευτικού σχηματισμού, του “σάπιου πολιτικού συστήματος” όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από παιδιά που διασώθηκαν. Σοκαρισμένες από το πολιτικό έγκλημα στα Τέμπη, από αυτή τη μαζική δολοφονία των νέων και φτωχών που αγόρασαν το φτηνό εισιτήριο του τρένου, και απαυδισμένες από τις συνθήκες ζωής που τους έχουν φτιάξει οι «αριστεροί» / δεξιοί λιμοκοντόροι της εξουσίας, κοινωνικές ομάδες της ελληνικής κοινωνίας εισβάλουν στον δημόσιο λόγο υποσκελίζοντας ιδεολογικούς ψευτοδιαχωρισμούς και μισές αλήθειες κομμάτων και κομματιδίων. Με μπροστάρη τη νεολαία, η οποία αντιλαμβάνεται ότι οι νεκροί είναι δικό της κομμάτι, απαιτεί το αυτονόητο, δηλαδή δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη για τους νεκρούς, κάτι που σημαίνει βέβαια τιμωρία των ενόχων. Όχι, όμως, μόνο εκείνων που φορούν διοικητική στολή, αλλά κυρίως εκείνων με τα πολιτικά κουστούμια, οι οποίοι μετέτρεψαν την Ελλάδα σε χώρα μπανανία-προτεκτοράτο, με τις ιδιωτικές εταιρείες να αλωνίζουν και ό,τι είναι δημόσιο να λειτουργεί – όταν δεν ξεπουλιέται άμεσα – ως χρηματοδότης των ιδιωτών/πλιατσικολόγων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναδύεται και το αίτημα επαν-εθνικοποίησης των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, καθώς όπως αποκαλύφτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο, ένα κοινωνικό αγαθό, όπως οι δημόσιες συγκοινωνίες, όταν βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών σημαίνει επί της ουσίας κοινωνία δεσμευμένη στο ιδιωτικό κέρδος και τις μεθοδεύσεις της ΕΕ αντί για το κοινωνικό συμφέρον.
Και εδώ βρίσκεται το σημείο της σύγκρουσης. Κανένας στην Ελλάδα σήμερα –πέρα από τα παραδοσιακά κομματόσκυλα– δεν πιστεύει ότι μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη, τιμωρία και πραγματικές λύσεις στη μεθοδευμένη καταλήστευση και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, από το υπάρχον σύστημα. Πώς μπορεί να υπάρξει πραγματική καταδίκη των ενόχων όταν όλοι γνωρίζουμε ότι το ελληνικό πελατειακό κράτος και η διαπλεκόμενη δικαιοσύνη που έχει διαμορφώσει δεν πρόκειται ποτέ να αποδώσει ποινικές ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους (όπως έγινε και με τα άλλα εγκλήματα του παρελθόντος); Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βρει κάποιο εξιλαστήριο θύμα, το οποίο, θυσιαζόμενο ως στάχτη στα μάτια του πόπολου, θα μπορούσε – αν κριθεί απαραίτητο – να είναι και κάποιος πολιτικός (κάτι που εξαρτάται από το μέγεθος της λαϊκής αμφισβήτησης). Και, τελικά, τι σημασία μπορεί να έχει η επαν-εθνικοποίηση των ΜΜΜ όταν γινόμαστε μάρτυρες των εγκληματικών παθογενειών του κρατικού μηχανισμού που έχει φτιαχτεί για την εξυπηρέτηση των διάφορων κολλητών αφήνοντας το λαό να πεθαίνει στο δρόμο; “Δημόσια” αγαθά με σκοπό της πελατειακές εκδουλεύσεις των πολιτικών σφουγγοκωλάριων της ΕΕ ή Δημόσιες Υπηρεσίες μίας εθνικά κυρίαρχης χώρας;
Αυτό μπορεί να ήταν το δίλημμα των μεταπολιτευτικών κυβερνητικών σχηματισμών έως σήμερα και οι συνέπειές του γυμνές μπροστά μας. Ιδιωτικοποιήσεις, υποκρισία, εξαθλίωση, εκδούλευση, ραγιαδισμός, δολοφονίες, συγκάλυψη.
Σήμερα κατανοούμε με τον πιο απόλυτο τρόπο την απόσταση που χωρίζει τον λαό από το κράτος-προτεκτοράτο που δουλεύει προς όφελος των οικονομικών ελίτ. Ένα κράτος το οποίο αποτελεί άμεση συνέπεια του εξωστρεφούς μοντέλου οικονομικής «ανάπτυξης» που υιοθετήθηκε μεταπολεμικά, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα μια καχεκτική, εξαρτημένη εκβιομηχάνιση, η οποία τελικά διαλύθηκε πλήρως με τη συμμετοχή της Ελλάδας στις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όλα αυτά πάντα προς όφελος των Πολυεθνικών και εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, όπως το βιώνουμε ιδιαίτερα έντονα την τελευταία δεκαετία της Μνημονιακής Ευρωκατοχής. Με άλλα λόγια, γίνεται αντιληπτό ότι η δικαίωση των νεκρών και η καταδίκη των ενόχων μπορεί να έρθει εις πέρας μόνο με ξήλωμα του «επιτελικού κράτους» του Μητσοτάκη και των προηγούμενών του. Και αντιλαμβανόμενοι ότι το πελατειακό κράτος είναι σύμφυτο με την εξαρτημένη οικονομική ανάπτυξη και το καθεστώς προτεκτοράτου που μας έχει επιβάλλει η ΕΕ, καταλαβαίνουμε ότι η εξυγίανση του κράτους με κριτήριο την εθνική/λαϊκή κυριαρχία δεν μπορεί παρά να πηγαίνει χέρι-χέρι με την απεξάρτηση της Ελλάδας από τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές της ΕΕ, ώστε να δημιουργήσουμε μια πραγματικά ανεξάρτητη και οικονομικά αυτοδύναμη Ελλάδα.
Προς μια τέτοια πολιτική κατεύθυνση κομβικός παράγοντας είναι η «από τα κάτω» αυτο-οργάνωση. Η δικαιοσύνη για τα θύματα των Τεμπών μπορεί να επέλθει μόνο αν ο πολιτικά ενεργός λαός παραμένει στο δρόμο, δείχνοντας την αντίθεσή του στην προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος, απαιτώντας την εκπλήρωση αυτών των στοιχειωδών αιτημάτων και ζυμώνοντας τις πολιτικές προϋποθέσεις που μπορούν να μας βγάλουν από τον μονόδρομο των ελίτ. Το τρίπτυχο δικαιοσύνη-καταδίκη-εθνικοποίηση θα ποδοπατηθεί από τους πολιτικούς και μιντιακούς κομπογιαννίτες, αν δεν κινητοποιηθεί ο λαός.
Και βέβαια σε τέτοιες στιγμές, όταν η λαϊκή οργή και η διάθεση για αγώνα ξεχειλίζουν, καταφτάνουν οι εφεδρείες του συστήματος. Όταν ο λαός δημιουργεί αναταράξεις τα (συνδικαλιστικά και πολιτικά) αμορτισέρ του συστήματος λαδώνονται και είναι έτοιμα να απορροφήσουν τους κραδασμούς. Μία δήθεν κορύφωση του αγώνα, για να μας μπάσουν όλους σπίτια μας ήδη προετοιμάζεται. Κι αν δεν τα καταφέρουν, τότε η πέμπτη φάλαγγα που δουλεύει και από δεξιά και από αριστερά είναι πάντοτε έτοιμη για το καπέλωμα και την άμβλυνση ό,τι ριζοσπαστικού μπορεί να γεννηθεί. Καμία εμπιστοσύνη σε εκείνους τους παγκοσμιοποιητές «αριστερούς» που σπέρνουν εξεγέρσεις και θερίζουν ψηφαλάκια! Καμία επιστοσύνη σε αυτούς που κομπάζουν για «εθνική ανεξαρτησία» και «εθνική απελευθέρωση», αλλά αντί να σχηματίσουν πραγματικό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης στήνουν νέα πολιτικά μαγαζιά με την ΕΕ στο απυρόβλητο.
Πλέον, αναλογιζόμενοι το στημένο παιχνίδι της ελληνικής δικαιοσύνης, τη σαπίλα που αναβλύζει από κάθε μεθόδευση του πολιτικού συστήματος και την ξεδιάντροπη συμπαιγνία τους με τα καθεστωτικά μίντια, οι μαθητές και οι φοιτητές, εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στην Ελλάδα των Μνημονίων, όπου τα όνειρα για αξιοπρεπή διαβίωση θρυμματίστηκαν κάτω από τη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο με τις ευλογίες – και την μπότα – της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μαζί με τους εργαζόμενους, τους άνεργους και όλα τα πλατιά λαϊκά στρώματα, καλούνται να παραμείνουν στο δρόμο.
Μόνο ο αφυπνισμένος Ελληνικός λαός μπορεί να δημιουργήσει εξελίξεις προς την κατεύθυνση της εκπλήρωσης αυτών των αιτημάτων. Μόνο ο κινητοποιημένος Ελληνικός λαός έχει τη δύναμη να αποτρέψει κάθε «αριστερό» καπέλωμα. Μόνο ο πολιτικοποιημένος Ελληνικός λαός που αυτο-οργανώνεται μπορεί να υπερβεί τα ψευτο-δίπολα της δήθεν πλέον «αριστεράς-δεξιάς» μέσα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία και να συγκρουστεί με το πελατειακό κράτος των Ευρωπαίων «εταίρων».
Και, βέβαια, όταν μιλάμε για λαό «δεν εννοούμε τους βολεμένους που προσκυνούν τον αφέντη μέχρι να χτυπήσει το μέτωπό τους στο πάτωμα (…) Με τη λέξη ‘λαός’ εννοούμε τις μεγάλες αλύτρωτες μάζες, προς τις οποίες όλοι προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και όλοι εξαπατούν και προδίνουν, αυτές που ποθούν μια καλύτερη πατρίδα, πιο αξιοπρεπή και πιο δίκαιη. Σ’ αυτό το λαό, που οι δρόμοι του είναι στρωμένοι με πέτρες άγχους, εξαπάτησης και ψεύτικων υποσχέσεων, εμείς του λέμε: Ορίστε, αγωνίσου τώρα με όλες σου τις δυνάμεις για να γίνει δική σου η λευτεριά και η ευτυχία».1
· ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΣΤΟ ΣΚΑΜΝΙ
· ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ-ΛΑΪΚΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΑΓΑΘΑ: ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ-ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ
· ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΜΕΣΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΕ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
· Ο ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ!
MEKEA – ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – 20/03/2023
1 Φιντέλ Κάστρο, απόσπασμα από την απολογία του κατά τη διάρκεια της δίκης για την επίθεση στο φρούριο Μονκάδα στις 16 Οκτώβρη 1953. Τέρενς Κάνον, Η Επαναστατική Κούβα (Σύγχρονη Εποχή, 1987), σελ. 66.
