ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ : ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, έχει κατορθώσει να χωρίσει ουσιαστικά σε δυο πόλους (με εξαιρέσεις) τον Ελληνικό λαό που εδώ και χρόνια βιώνει μια άνευ προηγουμένου επίθεση της Υπερεθνικής και ντόπιας δοσίλογης ελίτ, ώστε με αφορμή το χρέος να ξεπουληθούν όλοι οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της χώρας, να ιδιωτικοποιηθεί κάθε δημόσιο αγαθό και να εφαρμοστούν όλες οι «δομικές μεταρυθμίσεις». Ένα Χρέος που δεν δημιούργησε ο λαός αλλά η είσοδος μας στην ΕΕ και, μέσω αυτής, η ενσωμάτωση της χώρας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, με την καθοριστική συνενοχή της «ευρωπαϊκής αριστεράς» που συνεχίζει να συντηρεί τα «μυθολογήματα» περί καλής ευρώπης των λαών και του ….διαφωτισμού)
Και δεν εννοούμε τη διαίρεση του λαού με βάση τις κλασικές ταξικές διαιρέσεις που υπάρχουν μέσα σε κάθε καπιταλιστική οικονομία της αγοράς μεταξύ εχόντων και κατέχοντων από τη μια μεριά (οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι στο στρατόπεδο του «ναι») και των λαϊκών εργατικών στρωμάτων από την άλλη (τα θύματα της παγκοσμιοποίησης), αλλά για δύο πόλους μέσα στα λαϊκά στρώματα που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από τα μνημόνια.
Και ήταν μια πραγματικά αριστοτεχνική κίνηση εγκλωβισμού σε ένα ψευτοδίλλημα αφού:
1.Στο δημοψήφισμα της Κυριακής ο κόσμος ΔΕΝ θα κληθεί να αποφασίσει για την οικονομική του αυτοδυναμία και την προϋπόθεση γι’ αυτήν δηλαδή την έξοδο από την ΕΕ και τις συνθήκες της (Μάαστριχ, Δουβλίνο κλπ) που μας «δένουν» χειροπόδαρα στην παγκοσμιοποίηση, με δικό μας εθνικό νόμισμα και αυτοδύναμη νομισματική και εθνική πολιτική, αλλά για το αν θα ξεπουληθεί η χώρα, για να ξεριζωθεί κάθε δημόσιο αγαθό όπως και τα εργασιακά δικαιώματα, να υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο το κατακρεουργημένο λαϊκό εισόδημα με αύξηση φόρων, βάσει της πρότασης των «θεσμών» («ναι») ή της πρότασης της «αριστερής» κυβέρνησης («όχι») που περνιέται ως αντιστασιακή κίνηση… !!
2.Ένα πιθανό «όχι» (εφόσον δεν συνοδεύεται από ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εξόδου από την ΕΕ/ΟΝΕ που θα μπορούσε να ξεκινήσει να προετοιμάζεται από την επόμενη του δίνοντας προοπτική στο λαό και όχι ψευτοδιλλήματα που στηρίζονται στην απελπισία του), από τη στιγμή που δεν υποστηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα έχει συστημικό πρόσημο. Το δημοψήφισμα αποτελεί προπαγανδιστικό τρυκ που το εκμεταλλεύεται η Υ/Ε παρά κάποια «ριζοσπαστική» απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης που επί τοις ουσίας αγωνίζεται για …3ο μνημόνιο με αριστερή σφραγίδα. Και αποτελεί προπαγανδιστικό χαρτί στα χέρια της Υ/Ε ακριβώς επειδή η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ των 47 σελίδων που είχε υποτίθεται «συμφωνήσει» πριν την κήρυξη για δημοψήφισμα, και, ακόμα χειρότερα, η πρόταση μετά την κήρυξη αποτελεί επίσης βαριά μνημονιακή πρόταση που θα εφαρμοστεί αν οι κάλπες βγάλουν «όχι». Μας βάζουν δηλαδή να διαλέξουμε μεταξύ δυο μνημονίων που και τα δύο συνεχίζουν την προτεκταροποίηση της χώρας και του λαού.
3.Ακόμα και με ένα υποτιθέμενο «όχι» τη Κυριακή έχει διαστρεβλωθεί εξ ορισμού (βάσει του ψευτο διλλήματος) και για πολλά χρόνια – όπως ήταν πάντα η επιδίωξη των ελίτ – η συνειδητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων όσον αφορά τη διαδικασία ανατροπής της άγριας επίθεσης που δέχονται εδώ και χρόνια, και η οποία περνάει αντικειμενικά μόνο μέσα από την ΜΟΝΟΜΕΡΗ άμεση έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ. Το ψευτοδίλλημα αυτό (με το παράλληλα κλείσιμο των τραπεζών, το πλαφόν στις αναλήψεις, τις ουρές των συνταξιούχων για τα 120 ευρώ κλπ) χρησιμοποιεί η Υ/Ε και τα ΜΜΕ για να πάρει αρνητικό πρόσημο στον κόσμο η ανάγκη για έξοδο από την ΕΕ,βασιζόμενοι στην μη προετοιμασία του κόσμου και στον συνεχιζόμενο, ακόμη και τώρα, αποπροσανατολισμό της «αριστεράς του όχι», όπου η έξοδος από την ΕΕ εκλαμβάνεται ως αδιέξοδο, απελπισία, καταστροφή κ.λπ. και συνεπάγεται άρον άρον επιστροφή στη Τάξη και στις ορέξεις των θεσμών της οικονομικής κατοχής.
Θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικές οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις του «όχι» αν μια κυβέρνηση έδειχνε την θέληση να πάρει άμεσα μέτρα υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων και απεξάρτησης την οικονομίας από τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές όπως τα παρακάτω, τα οποία είναι άμεσα εφαρμόσιμα. Σε μια τέτοια απόφαση κάθε κυβέρνηση θα υποστηρίζονταν από το σύνολο του ελληνικού λαού. Όμως όπως βλέπουμε όλοι μας, οι τυχάρπαστες αυτές μαριονέτες που αυτοαποκαλούνται «αριστεροί», όπως και οι πολιτικάντηδες με τα μαντριά τους στα περίχωρα του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στον αισχρό αυτό θεατρινισμό οδηγώντας το λαό να βάλει τη θηλιά στο λαιμό του και να πηδήξει από το σκαμνί, για να μη φαίνεται ότι τον έσπρωξε κάποιος….!! Και μιλάνε για «όχι» ενώ είναι όλοι αυτοί που τόσο καιρό πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες για δήθεν ανατροπή των πολιτικών λιτότητας μέσα στην ΕΕ/ΟΝΕ ή ότι αρκεί η έξοδος από το ευρώ και όχι από την ΕΕ, με ανύπαρκτα προεκλογικά προγράμματα που πλέον έχουν δώσει τη θεση τους σε ψευτο ηρωισμούς και κενόλογα τσιτάτα . Όλοι αυτοί και οι γκρούπες τους υπονόμευαν τόσο καιρό τη συγκρότηση ενός Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση οδηγώντας συνειδήσεις ανθρώπων στις θρασύδειλες μεγαλοστομίες του κάθε «Αριστερού» απατεώνα που όταν έρθει η ώρα «τα κατεβάζει» παρακαλώντας για ρευστό. Όπως θα παρακάλαγε κάθε γκρούπα της …δραχμής όταν ο κόσμος ξυπναγε ένα πρωί και καταλάβαινε ότι με δραχμές ή όχι η αξία του χρήματος είναι άμεσα σχετιζόμενη με την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας και την εσωτερική της αγορά.
Ένα «όχι» θα ανέτρεπε άμεσα τη κατάσταση αν πληρούσε τις βασικές προϋποθέσεις για:
α) Την άμεση και μονομερή έξοδο μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας.
β) Την ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν οι κοινοβουλευτικές Χούντες μετά το 2010, με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον.
γ) Την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ.
δ) Την άμεση κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και κυρίως της Τράπεζας της Ελλάδος που σήμερα είναι παράρτημα της ΕΚΤ, καθώς και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής.
ε) Το κλείσιμο των τραπεζών και τη διατήρηση των ελέγχων του κεφαλαίου μέχρι την εισαγωγή της δραχμής. Στο μεσοδιάστημα θα μπορούσαν να κυκλοφορούν π.χ. «Ευρωδραχμές», δηλ. Ευρώ σφραγισμένα από την ΤτΕ σε αναλογία που θα ορίσει η Κυβέρνηση (που θα αποτελούσαν το μόνο νόμιμο μέσο ανταλλαγής, με αυστηρή πάταξη της μαύρης αγοράς και βαριές ποινές για τους μαυραγορίτες, όπως στην Κατοχή) , καθώς και τη λήψη μέτρων για την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων και μικροκαταθέσεων.
στ) Την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας με άμεση πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία με την Ρωσία για την προστασία των συνόρων μας και με παράλληλη αίτηση ένταξης μας στην Ευρασιατική Ένωση, ώστε να μπορούμε να ανοίξουμε τις αγορές μας σε όλες αυτές τις χώρες (με βάση κοινωνικούς ελέγχους που θα επιλέγαμε) και συγχρόνως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής κ.λπ. που επίσης μάχονται για την εθνική ανεξαρτησία τους, ενώ συγχρόνως θα μπορούσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε πιθανό εμπάργκο από την «διεθνή κοινότητα», δηλαδή τα μέλη της Υ/Ε και τα προτεκτοράτα της. Το θέμα δηλ. δεν είναι να πάρουμε δάνεια από κανένα, αλλά να ξανακτίσουμε τη παραγωγική δομή μας που κατέστρεψε το σημερινό άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας που μας επέβαλε η ΝΔΤ και η ΕΕ, ώστε μέσα από ένα μεσο-μακροπρόσθεσμο πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας να αποκτήσουμε υψηλό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας και επομένως οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας.
Τα παραπάνω σημεία όπως και ολόκληρο το μεταβατικό πρόγραμμα του ΜΕ.Κ.Ε.Α. θα έπρεπε να αρχίσουν να εφαρμόζονται άμεσα από μια Λαϊκή κυβέρνηση, ξεκινώντας τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα για τον Ελληνικό λαό, που μέσα από αυτόν περνάει και η κοινωνική του απελευθέρωση. Πόσο μάλλον σήμερα όπου η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας όπως η Ελλάδα, όπου η ντόπια ελίτ είναι οργανικά δεμένη με τα συμφέροντα της Υ/Ε, είναι περισσότερο από ποτέ πιο κοντά σε μια συστημική αλλαγή, εφόσον ένα Μέτωπο όπως το ΜΕ.Κ.Ε.Α. αναλάβει την εξουσία.
ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, έχει κατορθώσει να χωρίσει ουσιαστικά σε δυο πόλους (με εξαιρέσεις) τον Ελληνικό λαό που εδώ και χρόνια βιώνει μια άνευ προηγουμένου επίθεση της Υπερεθνικής και ντόπιας δοσίλογης ελίτ, ώστε με αφορμή το χρέος να ξεπουληθούν όλοι οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της χώρας, να ιδιωτικοποιηθεί κάθε δημόσιο αγαθό και να εφαρμοστούν όλες οι «δομικές μεταρυθμίσεις». Ένα Χρέος που δεν δημιούργησε ο λαός αλλά η είσοδος μας στην ΕΕ και, μέσω αυτής, η ενσωμάτωση της χώρας στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, με την καθοριστική συνενοχή της «ευρωπαϊκής αριστεράς» που συνεχίζει να συντηρεί τα «μυθολογήματα» περί καλής ευρώπης των λαών και του ….διαφωτισμού) Και δεν εννοούμε τη διαίρεση του λαού με βάση τις κλασικές ταξικές διαιρέσεις που υπάρχουν μέσα σε κάθε καπιταλιστική οικονομία της αγοράς μεταξύ εχόντων και κατέχοντων από τη μια μεριά (οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι στο στρατόπεδο του «ναι») και των λαϊκών εργατικών στρωμάτων από την άλλη (τα θύματα της παγκοσμιοποίησης), αλλά για δύο πόλους μέσα στα λαϊκά στρώματα που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από τα μνημόνια. Και ήταν μια πραγματικά αριστοτεχνική κίνηση εγκλωβισμού σε ένα ψευτοδίλλημα αφού: 1.Στο δημοψήφισμα της Κυριακής ο κόσμος ΔΕΝ θα κληθεί να αποφασίσει για την οικονομική του αυτοδυναμία και την προϋπόθεση γι’ αυτήν δηλαδή την έξοδο από την ΕΕ και τις συνθήκες της (Μάαστριχ, Δουβλίνο κλπ) που μας «δένουν» χειροπόδαρα στην παγκοσμιοποίηση, με δικό μας εθνικό νόμισμα και αυτοδύναμη νομισματική και εθνική πολιτική, αλλά για το αν θα ξεπουληθεί η χώρα, για να ξεριζωθεί κάθε δημόσιο αγαθό όπως και τα εργασιακά δικαιώματα, να υποβαθμιστεί ακόμη περισσότερο το κατακρεουργημένο λαϊκό εισόδημα με αύξηση φόρων, βάσει της πρότασης των «θεσμών» («ναι») ή της πρότασης της «αριστερής» κυβέρνησης («όχι») που περνιέται ως αντιστασιακή κίνηση… !! 2.Ένα πιθανό «όχι» (εφόσον δεν συνοδεύεται από ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εξόδου από την ΕΕ/ΟΝΕ που θα μπορούσε να ξεκινήσει να προετοιμάζεται από την επόμενη του δίνοντας προοπτική στο λαό και όχι ψευτοδιλλήματα που στηρίζονται στην απελπισία του), από τη στιγμή που δεν υποστηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα έχει συστημικό πρόσημο. Το δημοψήφισμα αποτελεί προπαγανδιστικό τρυκ που το εκμεταλλεύεται η Υ/Ε παρά κάποια «ριζοσπαστική» απόφαση της Ελληνικής κυβέρνησης που επί τοις ουσίας αγωνίζεται για …3ο μνημόνιο με αριστερή σφραγίδα. Και αποτελεί προπαγανδιστικό χαρτί στα χέρια της Υ/Ε ακριβώς επειδή η πρόταση ΣΥΡΙΖΑ των 47 σελίδων που είχε υποτίθεται «συμφωνήσει» πριν την κήρυξη για δημοψήφισμα, και, ακόμα χειρότερα, η πρόταση μετά την κήρυξη αποτελεί επίσης βαριά μνημονιακή πρόταση που θα εφαρμοστεί αν οι κάλπες βγάλουν «όχι». Μας βάζουν δηλαδή να διαλέξουμε μεταξύ δυο μνημονίων που και τα δύο συνεχίζουν την προτεκταροποίηση της χώρας και του λαού. 3.Ακόμα και με ένα υποτιθέμενο «όχι» τη Κυριακή έχει διαστρεβλωθεί εξ ορισμού (βάσει του ψευτο διλλήματος) και για πολλά χρόνια – όπως ήταν πάντα η επιδίωξη των ελίτ – η συνειδητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων όσον αφορά τη διαδικασία ανατροπής της άγριας επίθεσης που δέχονται εδώ και χρόνια, και η οποία περνάει αντικειμενικά μόνο μέσα από την ΜΟΝΟΜΕΡΗ άμεση έξοδο από την ΕΕ/ΟΝΕ. Το ψευτοδίλλημα αυτό (με το παράλληλα κλείσιμο των τραπεζών, το πλαφόν στις αναλήψεις, τις ουρές των συνταξιούχων για τα 120 ευρώ κλπ) χρησιμοποιεί η Υ/Ε και τα ΜΜΕ για να πάρει αρνητικό πρόσημο στον κόσμο η ανάγκη για έξοδο από την ΕΕ,βασιζόμενοι στην μη προετοιμασία του κόσμου και στον συνεχιζόμενο, ακόμη και τώρα, αποπροσανατολισμό της «αριστεράς του όχι», όπου η έξοδος από την ΕΕ εκλαμβάνεται ως αδιέξοδο, απελπισία, καταστροφή κ.λπ. και συνεπάγεται άρον άρον επιστροφή στη Τάξη και στις ορέξεις των θεσμών της οικονομικής κατοχής. Θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικές οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις του «όχι» αν μια κυβέρνηση έδειχνε την θέληση να πάρει άμεσα μέτρα υποστήριξης των λαϊκών στρωμάτων και απεξάρτησης την οικονομίας από τις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές όπως τα παρακάτω, τα οποία είναι άμεσα εφαρμόσιμα. Σε μια τέτοια απόφαση κάθε κυβέρνηση θα υποστηρίζονταν από το σύνολο του ελληνικού λαού. Όμως όπως βλέπουμε όλοι μας, οι τυχάρπαστες αυτές μαριονέτες που αυτοαποκαλούνται «αριστεροί», όπως και οι πολιτικάντηδες με τα μαντριά τους στα περίχωρα του ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν στον αισχρό αυτό θεατρινισμό οδηγώντας το λαό να βάλει τη θηλιά στο λαιμό του και να πηδήξει από το σκαμνί, για να μη φαίνεται ότι τον έσπρωξε κάποιος….!! Και μιλάνε για «όχι» ενώ είναι όλοι αυτοί που τόσο καιρό πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες για δήθεν ανατροπή των πολιτικών λιτότητας μέσα στην ΕΕ/ΟΝΕ ή ότι αρκεί η έξοδος από το ευρώ και όχι από την ΕΕ, με ανύπαρκτα προεκλογικά προγράμματα που πλέον έχουν δώσει τη θεση τους σε ψευτο ηρωισμούς και κενόλογα τσιτάτα . Όλοι αυτοί και οι γκρούπες τους υπονόμευαν τόσο καιρό τη συγκρότηση ενός Μετώπου για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση οδηγώντας συνειδήσεις ανθρώπων στις θρασύδειλες μεγαλοστομίες του κάθε «Αριστερού» απατεώνα που όταν έρθει η ώρα «τα κατεβάζει» παρακαλώντας για ρευστό. Όπως θα παρακάλαγε κάθε γκρούπα της …δραχμής όταν ο κόσμος ξυπναγε ένα πρωί και καταλάβαινε ότι με δραχμές ή όχι η αξία του χρήματος είναι άμεσα σχετιζόμενη με την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας και την εσωτερική της αγορά. Ένα «όχι» θα ανέτρεπε άμεσα τη κατάσταση αν πληρούσε τις βασικές προϋποθέσεις για: α) Την άμεση και μονομερή έξοδο μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), η οποία αποτελεί την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας. β) Την ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και σχετικών Νόμων που υπέγραψαν οι κοινοβουλευτικές Χούντες μετά το 2010, με παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), εφόσον πρωταρχικός στόχος σήμερα είναι να σταματήσουμε το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, με αφορμή το Χρέος (που δεν αναγνωρίζουμε, φυσικά, αφού δεν ρωτήθηκε ποτέ γι’ αυτό ο Λαός), στους ξένους τοκογλύφους, πράγμα που θα έκανε αδύνατη κάθε ιδέα οικονομικής αυτοδυναμίας στο ορατό μέλλον. γ) Την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ. δ) Την άμεση κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και κυρίως της Τράπεζας της Ελλάδος που σήμερα είναι παράρτημα της ΕΚΤ, καθώς και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής. ε) Το κλείσιμο των τραπεζών και τη διατήρηση των ελέγχων του κεφαλαίου μέχρι την εισαγωγή της δραχμής. Στο μεσοδιάστημα θα μπορούσαν να κυκλοφορούν π.χ. «Ευρωδραχμές», δηλ. Ευρώ σφραγισμένα από την ΤτΕ σε αναλογία που θα ορίσει η Κυβέρνηση (που θα αποτελούσαν το μόνο νόμιμο μέσο ανταλλαγής, με αυστηρή πάταξη της μαύρης αγοράς και βαριές ποινές για τους μαυραγορίτες, όπως στην Κατοχή) , καθώς και τη λήψη μέτρων για την προστασία των λαϊκών εισοδημάτων και μικροκαταθέσεων. στ) Την εξασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας με άμεση πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία με την Ρωσία για την προστασία των συνόρων μας και με παράλληλη αίτηση ένταξης μας στην Ευρασιατική Ένωση, ώστε να μπορούμε να ανοίξουμε τις αγορές μας σε όλες αυτές τις χώρες (με βάση κοινωνικούς ελέγχους που θα επιλέγαμε) και συγχρόνως σε χώρες της Λατινικής Αμερικής κ.λπ. που επίσης μάχονται για την εθνική ανεξαρτησία τους, ενώ συγχρόνως θα μπορούσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε πιθανό εμπάργκο από την «διεθνή κοινότητα», δηλαδή τα μέλη της Υ/Ε και τα προτεκτοράτα της. Το θέμα δηλ. δεν είναι να πάρουμε δάνεια από κανένα, αλλά να ξανακτίσουμε τη παραγωγική δομή μας που κατέστρεψε το σημερινό άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας που μας επέβαλε η ΝΔΤ και η ΕΕ, ώστε μέσα από ένα μεσο-μακροπρόσθεσμο πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας να αποκτήσουμε υψηλό βαθμό οικονομικής αυτοδυναμίας και επομένως οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας. Τα παραπάνω σημεία όπως και ολόκληρο το μεταβατικό πρόγραμμα του ΜΕ.Κ.Ε.Α. θα έπρεπε να αρχίσουν να εφαρμόζονται άμεσα από μια Λαϊκή κυβέρνηση, ξεκινώντας τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα για τον Ελληνικό λαό, που μέσα από αυτόν περνάει και η κοινωνική του απελευθέρωση. Πόσο μάλλον σήμερα όπου η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας όπως η Ελλάδα, όπου η ντόπια ελίτ είναι οργανικά δεμένη με τα συμφέροντα της Υ/Ε, είναι περισσότερο από ποτέ πιο κοντά σε μια συστημική αλλαγή, εφόσον ένα Μέτωπο όπως το ΜΕ.Κ.Ε.Α. αναλάβει την εξουσία. ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
