Ο θάνατος της Ελισάβετ, μετά από πολύχρονη βασιλεία (επί) του λαού «της» που κράτησε 7 δεκαετίες, επανέφερε το ερώτημα της σχέσης δημοκρατίας με την εθνική κυριαρχία στην επικαιρότητα. Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας υποστηρικτής της δημοκρατίας που υπερασπίζεται τον φεουδαρχικό βασιλικό θεσμό, εφόσον όμως ως δημοκρατία ορίζουμε την πραγματική αυτοκυβέρνηση του λαού και όχι τις απομιμήσεις δημοκρατίας που επικράτησαν στα αστικά καθεστώτα της Δύσης, συνήθως με τη προσωνυμία «αστική» ή «κοινοβουλευτική» δημοκρατία. Η αστική δημοκρατία δεν είναι βέβαια παρά μια απλή αντίφαση στους όρους εφόσον, εξ ορισμού, είναι ένα καθεστώς που το κυβερνά μια τάξη, η αστική τάξη, και όχι ο ίδιος ο λαός, όπως συνέβαινε στην πρώτη μορφή δημοκρατίας, την Αθηναϊκή, έστω και αν ο «λαός» οριζόταν με βάση τα στενά κριτήρια της εποχής.
Όμως, στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης (ή της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, όπως την ορίζουμε εμείς) οι μεγάλοι βασιλικοί οίκοι όπως ο Βρετανικός είναι υπό (ρητή, ή συνήθως, σιωπηρή) αμφισβήτηση από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), ακριβώς γιατί -από τη φύση της θέσης τους, αντικειμενικά- στηρίζουν την εθνική κυριαρχία που είναι φυσικά ανάθεμα για την Υ/Ε, καθώς είναι εξ ορισμού ασύμβατη με την κυριαρχία της Υπερεθνικής Ελίτ. Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που μετείχαν στις εκδηλώσεις πένθους για τον θάνατο της Βασίλισσας δεν ήταν επομένως απλώς φιλοβασιλικοί «κάλοι», όπως τους παρουσιάζουν οι δήθεν δημοκράτες στην Ελλάδα οι οποίοι σήμερα ασπάζονται τον κάθε εκλεκτό που επιλέγει η Υ/Ε για να ενσωματώσει ακόμη καλύτερα τη χώρα μας στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είτε αυτός λέγεται Μητσοτάκης είτε Τσίπρας ή Ανδρουλάκης κ.λπ. Ήταν βασικά τα ίδια λαϊκά στρώματα που πάλεψαν με νύχια και με δόντια ενάντια σε όλο το Βρετανικό κατεστημένο (στην πραγματικότητα ενάντια στην Υ/Ε) για να επιβάλουν το Brexit που σήμερα πενθούν για τη Βασίλισσα τους σαν «εθνικό θεσμό» που προήλθε από την ίδια τη χώρα. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η ίδια η Βασίλισσα μαχόταν υπέρ των… εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων (π.χ. των Κυπρίων αγωνιστών) που τους έβλεπε απλώς σαν «ενόχληση» στη δυναστεία της και την Αυτοκρατορία που είχε ορκιστεί να προστατεύει.
Αντίστοιχα, η μανιασμένη επίθεση της Υπερεθνικής ελίτ κατά της Ρωσίας, στην οποία μετέχει ενθουσιωδώς και η δική μας ελίτ, δεν έχει βέβαια πραγματικό στόχο τον «κακό» Πούτιν που τόλμησε να τα βάλει με τα καλά παιδιά της Υ/Ε, δηλαδή τη φασιστική αλητεία του τάγματος Αζόφ η οποία σήμερα πραγματικά κυβερνά την Ουκρανία. Ο πραγματικός της στόχος δεν είναι καν η Ρωσία, ιδιαίτερα από τη στιγμή που έπαψε να είναι Σοβιετική (ή σοσιαλιστική). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι έγινε σημαντική προσπάθεια προσεταιρισμού της Ρωσικής (μετα-Σοβιετικής) ηγεσίας υπό τον Πούτιν, που μέχρι τον περιέλαβαν για ένα φεγγάρι ακόμη και στην «Ομάδα των 7» (G7), η οποία ακόμη εκπροσωπεί τυπικά την Υπερεθνική Ελίτ στη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης. Φυσικά, ο Πούτιν εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την Ομάδα αυτή τη «σημαδιακή» χρονιά 2014, όταν απλά τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για το πραξικόπημα της Υ/Ε στην Ουκρανία που έφερε στην εξουσία το σημερινό ημι-φασιστικό καθεστώς και αναγκάστηκε να προσαρτήσει στη Ρωσία και την Κριμαία, για να προστατεύσει τα νώτα του. Εντούτοις, ο Πούτιν δεν τόλμησε, όπως είχε κάθε δικαίωμα μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του καθεστώτος της Ουκρανίας, να επέμβει για να το στηρίξει τότε –πράγμα που τον οδήγησε να το κάνει το 2022, με όλες τις γνωστές συνέπειες που θέτουν σε κρίση ακόμη και την παγκόσμια ειρήνη…
Όμως, πώς φθάσαμε στην ιστορική αντιστροφή ενός από τη φύση του αντιδραστικού θεσμού, όπως ο βασιλικός, να παίζει σήμερα «αντικειμενικά» έναν «προοδευτικό» ρόλο με την έννοια της αντίστασης στη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης; Για να απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή πρέπει να αναχθούμε στην όλη διαδικασία της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης που συνεπαγόταν όχι μόνο το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών αλλά και την ουσιαστική κατάργηση των κρατών-εθνών που ακριβώς έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην επιβολή ελέγχων στις αγορές, δηλαδή στην κίνηση του διεθνούς κεφαλαίου, το οποίο, με τη σειρά του στη σημερινή Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης παίζει καθοριστικό ρόλο όχι μόνο στο οικονομικό αλλά και το πολιτικό, ακόμη και το πολιτιστικό γίγνεσθαι. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι κάθε μορφή εθνικού αυτοκαθορισμού έπρεπε να εξαφανιστεί στην ΝΔΤ ή να μετατραπεί σε ανώδυνο θεσμό στερημένου κάθε εξουσίας, όπως έχουν γίνει π.χ. οι βασιλικοί θεσμοί στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο Βρετανικός όμως βασιλικός θεσμός, ακόμη και αν έχει στερηθεί πολλών από τις εξουσίες του, δεν παύει να παίζει ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι και φυσικά και στο πολιτιστικό, και σε έναν βαθμό και στο οικονομικό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η τέως Βασίλισσα ήταν (όχι επίσημα βέβαια) υπέρ του Brexit, ακριβώς γιατί ο βασιλικός θεσμός στη Βρετανία δεν ήταν απλώς εθιμοτυπικός, όπως είχε καταντήσει στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες που σήμερα έχουν απορροφηθεί στην σούπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με άλλα λόγια, ο βασιλικός θεσμός έπαιξε σημαντικό (όχι φανερό βέβαια) ρόλο στο Brexit, που το στήριξε (συνήθως έμμεσα), και εάν η Βρετανία είναι σήμερα έξω από τη «στρούγκα» της Υ/Ε, δηλαδή την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε ένα βαθμό το οφείλει στον βασιλικό θεσμό που εξ αντικειμένου είχε αντίθετα συμφέροντα με αυτά της Υπερεθνικής Ελίτ…
Αυτά όλα δεν σημαίνουν βέβαια ότι «εξ αντιδιαστολής» πρέπει να υποστηρίζουμε έναν αντιδραστικό θεσμό όπως της Βασιλείας, αλλά ότι πρέπει να παλεύουμε πάντα για μια πραγματική Περιεκτική Δημοκρατία, στην οποία—και μόνον— ο λαός θα είναι το μόνο κυρίαρχο όργανο άσκησης κάθε μορφής εξουσίας…
Τάκης Φωτόπουλος, 11/9/2022
