1. Ενώ η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) –δηλαδή η ελίτ των πολυεθνικών που κυβερνούν την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς– είχε καταστρώσει λεπτομερές σχέδιο για την εξόντωση των ανερχόμενων κινημάτων εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα, με στόχο την επιβολή της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης μέσα από τον ολοκληρωτικό έλεγχο των πολιτικών και οικονομικών αλλά και των πολιτιστικών δομών (π.χ. στην Ευρώπη μέσα από την ΕΕ), τα λαϊκά κινήματα για την εθνική κυριαρχία «από κάτω» είχαν άλλες προτεραιότητες. Όχι μόνο στη Βρετανία με το Brexit αλλά και στην Ουγγαρία με τον Όρμπαν, και σήμερα ακόμη και σε διαφορές χώρες της Λατινικής Αμερικής που σηκώνουν κεφάλι απέναντι στο μονοπώλιο εξουσίας των πολυεθνικών, με τελευταία την προχθεσινή εκλογή αριστερού προέδρου, μετά από δεκαετίες, στην αμερικανοκρατούμενη Κολομβία, η οποία αποτελεί την 4η σε μέγεθος οικονομία της Λ. Αμερικής. Όμως, το δεύτερο ίσως πιο σημαντικό κτύπημα κατά της πρωτοκαθεδρίας των πολυεθνικών και της ΝΔΤ που έχουν επιβάλλει… ήρθε από τη Γαλλία.
2. Δηλαδή από τη χώρα για την οποία η Υ/Ε είχε επιφυλάξει «ειδική μεταχείριση», γνωρίζοντας πολύ καλά την επαναστατική της παράδοση. Χρησιμοποιώντας την πανίσχυρη Γαλλική μπουρζουαζία κατάφερε και επέβαλε για μια 5ετία το εκλεκτό της όργανο, τον Μακρόν (έναν άγνωστο τραπεζίτη μέχρι τότε!), ο οποίος δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την πιο ωμή βία για να συντρίψει τα λαϊκά κινήματα που κατέβαιναν στους δρόμους (και δεν είχαν βέβαια καμία σχέση με την “Αριστερά” του «γλυκού νερού» τύπου Μελανσόν (ή αντίστοιχα σε εμάς… Τσίπρα!). Δεδομένης όμως της Γαλλικής πολιτικής παράδοσης, το κίνημα για την εθνική κυριαρχία δεν μπορούσε να εκδηλωθεί «από κάτω», όπως στη Βρετανία, (πέρα βέβαια από το άναρχο κίνημα στους δρόμους που εύκολα μπορούσε να συντρίψει η μαζική κρατική βία, όπως και έκανε) παρά μόνο μέσω των κομματικών δομών. Η συνέπεια ήταν η σημερινή «αναρχία» όπως τη χαρακτηρίζουν οι αστοί σχολιαστές.
3. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν πρόκειται περί ¨αναρχίας¨ αλλά περί της μαζικής ανόδου του κινήματος για την εθνική κυριαρχία που, στη Γαλλία, δεδομένης ιδιαίτερα της διάβρωσης της «Αριστεράς» από την μπουρζουαζία και τις αρχές της, δεν μπορούσε να εκδηλωθεί παρά μόνο μέσω του κινήματος της Λε Πεν, η οποία σημείωσε σημαντική άνοδο στις χθεσινές βουλευτικές εκλογές και έφερε τη σχετική ανατροπή για τον Μακρόν, ο οποίος τώρα χάνει την πλειοψηφία στη Βουλή και θα είναι πολύ δύσκολο να περάσει τα σχέδιά του. Βέβαια η μαζική αστική προπαγάνδα κατασυκοφάντησε το αναδυόμενο κίνημα για εθνική κυριαρχία υπό την πολιτική έκφραση της Λε Πεν σαν φασιστικό κ.λπ. Παρά το γεγονός ότι το κόμμα αυτό, ιδιαίτερα όπως είχε ξεκινήσει από τον πατέρα της Λε Πεν, πράγματι μπορούσε να κατηγορηθεί για ακροδεξιές τάσεις, το σημερινό κόμμα δεν έχει καμία σχέση με αυτές και απλώς αγωνίζεται για την εθνική κυριαρχία της Γαλλίας, που αναγκαστικά περνά έξω από την ΕΕ —όπως βέβαια γρήγορα κατάλαβαν οι Άγγλοι εργάτες που ψήφισαν μαζικά υπέρ του Brexit—, έστω και αν τελευταία έχει υποβαθμίσει, για εκλογικούς προφανώς λόγους, το σχετικό αίτημα. Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι η μαζική προπαγάνδα της Υ/Ε την έχει κατηγορήσει ακόμη και σαν «όργανο του Πούτιν» επειδή και αυτός τολμά «να μην συμμορφώνεται με τις υποδείξεις» της Υ/Ε, η οποία ξεκίνησε ολόκληρο πόλεμο εναντίον του από το 2014, που κατέληξε στη σημερινή ρωσική επέμβαση.
4. Βέβαια η Ρωσία του Πούτιν απλά σύρθηκε στον πόλεμο αυτό, πράγμα που θα είχε αποφευχθεί εάν επενέβαινε το 2014, όταν έγινε το πραξικόπημα της Υ/Ε με στόχο να καθαιρέσουν τον νόμιμο Πρόεδρο και να επιβάλλουν τον δικό τους που διαδέχτηκε ο σημερινός Καραγκιόζης Ζελένσκι (συγγνώμη Καραγκιόζη!). Όμως, όταν έγινε φανερό το σχέδιο της Υ/Ε να συντρίψει πολιτικά αλλά και οικονομικά τη Ρωσία, στην προσπάθεια της Υ/Ε να επιβάλει τη ΝΔΤ, η Ρωσία του Πούτιν αντιστάθηκε μεν σθεναρά στη προσπάθεια κατάλυσης της εθνικής της κυριαρχίας, αλλά χωρίς να κάνει το επόμενο βήμα: να καλέσει στην ίδρυση μιας Συνομοσπονδίας εθνικών κρατών που θα θεμελιωνόταν στις δικές της οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις —και επομένως στην αποκοπή της από την ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης—, πράγμα που θα έβαζε την ταφόπετρα στη ΝΔΤ και την Υ/Ε.
5. Εναπόκειται επομένως στους λαούς να συνεχίσουν και να βαθύνουν τον αγώνα για εθνική και οικονομική κυριαρχία που θα οδηγήσει σε μια πραγματικά `Νεα Διεθνή Τάξη’, που θα θεμελιώνεται στην εθνική και οικονομική κυριαρχία των λαών, και όχι των ελίτ, όπως σήμερα…
ΜΕΚΕΑ – ΜΕΤΩΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ – 22/06/2022
