Ανάλυση στα Γεγονότα
Μια σειρά από γεγονότα τις τελευταίες εβδομάδες έκανε φανερό το γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει εισέλθει σε μια τελική κρίση, η οποία θα κρίνει το ίδιο το μέλλον της. Ένα μέλλον που δεν θα κριθεί, όπως άλλωστε πάντοτε στην Ιστορία, από «οικολογικές κρίσεις και άλλα παραμύθια» (που καλλιεργεί η ίδια η Υπερεθνική Ελίτ), αλλά από τους ίδιους παράγοντες που έκριναν την Ιστορία του ανθρώπινου γένους από τότε που οργανώθηκε σε κοινωνίες, οι οποίες, κατά κανόνα, εξασφάλιζαν τη διαιώνιση των προνομίων (κάθε είδους) των ολίγων, έναντι της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολλών. Οι τιμητικές και σπάνιες ιστορικές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα, με την Αθηναϊκή δημοκρατία, παρά τα προβληματικά στοιχεία της (αφού περιελάμβανε μόνο τους άρρενες Αθηναίους πολίτες) να είναι ίσως το σημαντικότερο.
Τα προνόμια αυτά των ολίγων στη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία και ιδιαίτερα στη σημερινή φάση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι βασικά οικονομικά, ανεξάρτητα αν οι κοινωνίες αυτές αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές (π.χ. Κίνα). Στον βαθμό δηλαδή που μια κοινωνία σαν την κινεζική είναι πλήρως ενσωματωμένη στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με ανοικτές και βασικά ελεύθερες αγορές στο ξένο κεφάλαιο, είναι ανεκτή από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε — δηλαδή τις ελίτ που κυβερνούν τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες ουσιαστικά διαφεντεύουν το παγκόσμιο εμπόριο και επενδύσεις–την κινητήρια δύναμη της σημερινής Νέας Διεθνούς Τάξης), από αυτή τη στιγμή, θεωρείται ενσωματωμένη στη ΝΔΤ. Γι’ αυτό άλλωστε και η μόνη βασική πολιτική διαφορά που χωρίζει το “κομμουνιστικό” καθεστώς της Κίνας από την Υπερεθνική Ελίτ αφορά την τύχη της Ταϊβάν. Ένα σαφώς πολιτικό δηλαδή θέμα.
Ποιος όμως είναι ο σκοπός της ολομέτωπης επίθεσης κατά της Ρωσίας του Πούτιν –η οποία ούτε καν αυτοαποκαλείται κομμουνιστική ή σοσιαλιστική; Μίας επίθεσης η οποία μάλιστα είναι εντονότερη ακόμη και από την επίθεση κατά της Σοβιετικής Ρωσίας την δεκαετία του 1960, η οποία βέβαια ηγείτο ενός παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος; Γιατί άραγε η σημερινή επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ κατά της Ρωσίας δεν συγκρίνεται με καμία προηγούμενη της ίδιας ελίτ εναντίον της ΕΣΣΔ και ο θερμός πόλεμος που έχει εξαπολύσει εναντίον της –μέσω του τυφλού οργάνου της Υ/Ε, της Ουκρανίας του Ζελένσκι– θα μπορούσε δυνητικά να οδηγήσει και σε παγκόσμιο πόλεμο, εάν τελικά η συντριβή της Ρωσίας γινόταν αδύνατη;
Η κρίση δηλαδή της Κούβας τη δεκαετία του 1960 ήταν μια τεχνητή κρίση μεταξύ δυο πανίσχυρων υπερδυνάμεων που ακολουθούνταν από σειρά κρατών η καθεμία, ενώ η σημερινή κρίση σκοπεύει άμεσα στην εξαφάνιση από την Υπερεθνική Ελίτ κάθε αντίστασης στη μονοκρατορία της και διεξάγεται «διά αντιπροσώπου»: μιας Ουκρανίας που κυβερνάται σήμερα από ψευτο-φασιστικές δυνάμεις ενάντια σε μια Ρωσία η οποία τολμά να σηκώνει κεφάλι στην παντοκρατορία της Υ/Ε, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή, αφού σήμερα κινδυνεύει η ίδια η εδαφική της ακεραιότητα…Και είναι βέβαια ψευτο-φασίστες οι Ουκρανοί, διότι οι πραγματικοί ιστορικοί φασίστες ήταν φυσικά υπερ-εθνικιστές, δηλαδή δεν εξαρτιόντουσαν απόλυτα από κάποιον «μπαμπά», που τυχαίνει να είναι η μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη στην Ιστορία…
Με άλλα λόγια, ο βασικός εχθρός σήμερα της Υ/Ε δεν είναι τα απομεινάρια των κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κινημάτων που αδυνατούν ν’ αντιληφθούν ότι ο σημερινός «εχθρός δεν είναι οι εγχώριες αστικές τάξεις και οι ηγεσίες τους» (οι διάφοροι Μητσοτάκηδες και Τσίπρες της κάθε χώρας) αφού ένα πραγματικό κομμουνιστικό ή σοσιαλιστικό κόμμα θα ήταν αδύνατο να εφαρμόσει το πρόγραμμά του στο «εθνικό» πλαίσιο που σήμερα ετεροκαθορίζεται, ιδιαίτερα στο πλαίσιο πολιτικο-οικονομικών ενώσεων όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το γεγονός αυτό το έχουν αντιληφθεί πλήρως οι λαοί μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση όπου απλά προσπαθεί ο καθένας τους να εξασφαλίσει κάποιο δήθεν μεγαλύτερο κομμάτι από την κοινή «πίτα». Ο μόνος λαός που συνειδητά αγωνίστηκε για την εθνική κυριαρχία του, ακριβώς για να επιτύχει το λαϊκό και κυρίως το εργατικό κίνημα σε αυτήν τους δικούς του στόχους και όχι αυτούς που επέτρεπε η Υ/Ε η οποία διαφεντεύει την ΕΕ, ήταν ο Βρετανικός που με σκληρό αγώνα κατάφερε ν’ απαγκιστρωθεί από την ΕΕ. Φυσικά, η Υ/Ε ποτέ δεν συγχώρησε τον Βρετανικό λαό για το κακό παράδειγμα που έδωσε και με την πρώτη ευκαιρία «τιμώρησε» την πολιτική ηγεσία του που διέπραξε το ατόπημα αυτό (εκμεταλλευόμενη βέβαια και τις αδυναμίες και προσωπικά προβλήματα της ηγεσίας αυτής, υπό τον Μπόρις Τζόνσον). Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι οι «κονδυλοφόροι» της ΕΕ στα μίντια πανηγύριζαν ότι οι πολιτικές αλλαγές στη Βρετανία φανερώνουν την αποτυχία του Brexit και πριν στεγνώσει το μελάνι τους μπορεί να δουν το Μπρέξιτ να επανέρχεται, ακόμη και με επάνοδο του ίδιου του Μπόρις Τζόνσον (έστω και αν έκανε βέβαια σοβαρά άλλα λάθη και ιδιαίτερα να στοιχηθεί πίσω από τον δυτικό ιμπεριαλισμό κατά της Ρωσίας —πράγμα που κάθε άλλο παρά ήταν αίτημα του λαϊκού κινήματος πίσω από το Μπρέξιτ)!
Σήμερα όμως το Βρετανικό παράδειγμα ακολουθούν και άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί, όπως έδειξε επανειλημμένα το Γαλλικό κίνημα όπου ο εκλεκτός της Υ/Ε (ο άγνωστος τραπεζίτης που η Υ/Ε έχρισε σαν ηγέτη για να συντρίψει το Γαλλικό κίνημα για εθνική ανεξαρτησία) σήμερα «χαροπαλεύει» ενάντια στο διογκούμενο λαϊκό κίνημα. Αντίστοιχα, τα παραδείγματα της Ουγγαρίας του Όρμπαν που κάνει ό,τι μπορεί για να υπερασπίζεται τα εθνικά της συμφέροντα και τώρα της Ιταλίας της Μελόνι που αναμένεται να εφαρμόσει παρόμοια “εθνοκεντρική” πολιτική, δείχνουν το δρόμο.
Η αντίδραση της Υ/Ε θα είναι όμως αμείλικτη όπως έδειξε το γεγονός ότι καταδίκασε σήμερα τους Ευρωπαϊκούς λαούς να περάσουν μαύρο χειμώνα, με τη στοιχειώδη ανάγκη για θέρμανση που είναι βασικό αγαθό στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης να γίνεται είδος πολυτελείας μόνο για τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα, ενώ οι ίδιοι οι λαοί να εξωθούνται ν’ αγοράζουν πανάκριβες αμερικανικές πηγές ενέργειας ή εναλλακτικά να γυρίσουν στα «μαγκάλια», όπως κάναμε και εμείς τις δεκαετίες του 1940-50 αλλά και μετά την κρίση του 2010.
Ο Χειμώνας που έρχεται θα κρίνει το μέλλον της ΝΔΤ: Ή νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση παντού, με τις αντίστοιχες πολιτικές και πολιτιστικές δομές, ή μεγάλες συγκρούσεις μέσα στην Ευρώπη κυρίως, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, με στόχο τον εθνικό αυτό-προσδιορισμό, έξω από «στρούγκες» σαν αυτές της ΕΕ. Αυτός θα είναι ίσως ο πιο κρίσιμος χειμώνας που έχουμε ζήσει όλοι μας. Ή η Υ/Ε θα επιβάλλει τη μονοκρατορία της «με τον βούρδουλα της ένδειας» ή θα μπουν οι βάσεις για έναν άλλον κόσμο…
Τάκης Φωτόπουλος 22/10/2022
