*Αναδημοσίευση από το πόρταλ “Αντιπαγκοσμιοποίηση – Αυτοδυναμία – Περιεκτική Δημοκρατία” (28/5/2017) [βρίσκεται προσωρινά εκτός λειτουργίας]
Παρουσιάζουμε στους φίλους και αναγνώστες μας προδημοσίευση από το κεφάλαιο 7 του νέου βιβλίου του Τάκη Φωτόπουλου “Η Νέα Διεθνής Τάξη εν δράσει: Παγκοσμιοποίηση, η επανάσταση του Brexit και η «Αριστερά»” (υπό έκδοση από τις εκδόσεις Γόρδιος). Είναι ιδιαίτερα επίκαιρο μετά τη μαζική εκστρατεία τελευταία της προώθησης του ψευτο-δημοκρατικού «κινήματος» Βαρουφάκη με πολυδιαφημισμένες εκδηλώσεις όπως στο Σπόρτινγκ, στα κοινωνικά μίντια και στα πιο ισχυρά μέσα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» τόσο στο εξωτερικό (Γκάρντιαν κ.α.) όσο και στην Ελλάδα (βλ. Εφημερίδα των Συντακτών, The Press Project κ.ο.κ.). Και βέβαια, είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος διαφημίζει πλέον απροκάλυπτα το «εναλλακτικό» μέσο Open Democracy του φίλου του, Τζ. Σόρος (βλ. διαφημιστικό βίντεο εδώ)..! –Ενημέρωση 28/8/2017: Σήμερα ανακοινώθηκε ότι το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα παίρνει θέση παραμονής στην ΕΕ για μια, υποτίθεται, “μεταβατική περίοδο” μετά το 2019, που βέβαια μπορεί να επεκταθεί επ’ αόριστον. Είναι φανερό λοιπόν γιατί ο εκκολαπτόμενος νέος Βρετανός Τσίπρας, Τζέρεμυ Κόρμπυν, ζήτησε τη βοήθεια του γνωστού για τη φανατική φιλο-ΕΕ θέση του, Βαρουφάκη!
ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7
H ΦΙΛΟ-ΕΕ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ» ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΤΑΞΗΣ
Σ’ αυτό το μέρος του βιβλίου θα εξετάσουμε, πρώτον, μια πρόσφατη απόπειρα να παγιωθεί η Νέα Διεθνής Τάξη (ΝΔΤ) με τη μορφή της ΕΕ –κάτι που οι ελίτ θεωρούσαν ανέκαθεν ως το πρώτο βήμα προς την παγκόσμια διακυβέρνηση–(Kεφ.7) και, εν συνεχεία, τη σημασία του Brexit ως κίνησης προς την αντίθετη κατεύθυνση (Κεφ.8). Τέλος, θα εξετάσω το σημαντικότατο ζήτημα των καθηκόντων που πρέπει να αναλάβει σήμερα ένα κίνημα κοινωνικής απελευθέρωσης, με στόχο τη δημιουργία μιας δημοκρατικής κοινότητας κυρίαρχων εθνών. Θα καταλήξω σε μία πρόταση για μία Δημοκρατική Κοινότητα Κυρίαρχων Εθνών, η οποία, κατά τη γνώμη μου, αντιπροσωπεύει μία πραγματική λαϊκή επιλογή τώρα, σε αντίθεση με τις ψευδο-επιλογές που προτείνονται από το επονομαζόμενο «μανιφέστο» Βαρουφάκη (DIEM25), το οποίο έχει ήδη εγκριθεί από τις ελίτ. (Κεφ. 9-11).
7.1 DIEM 25: Ένα «μανιφέστο» για την διαιώνιση της κυριαρχίας των ελίτ της ΕΕ πάνω στους Ευρωπαϊκούς λαούς
Εν μέσω μιας τεράστιας δημοσιότητας, ιδίως από τα ΜΜΕ της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» (δηλ. της “Αριστεράς” που είναι πλήρως ενταγμένη στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, όπως ο Guardian), ο Γιάνης Βαρουφάκης –ένας από τους πρωταγωνιστές της σημερινής οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταστροφής στην Ελλάδα, (ο οποίος, σήμερα, με περισσό θράσος, παριστάνει τον μαχητή εναντίον της!) παρουσιάστηκε ως «σωτήρας της Ευρώπης», όπως τον περιέγραψε ένα άλλο γνωστό μέλος της ίδιας «Αριστεράς», σ’ ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε (απ’ όλα τα έντυπα!) στο RT.[1] Σε αυτό το μέρος, θα επιχειρήσω, πρώτον, να εξετάσω τα δημοκρατικά διαπιστευτήρια αυτού του μανιφέστου και, δεύτερον, να διερευνήσω τους στόχους και τη στρατηγική του. Εν συνεχεία θα επιχειρήσω να απαντήσω σε κάποια κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν τον χρόνο που επιλέχθηκε—από αυτούς πίσω από τον Βαρουφάκη—για την εμφάνιση αυτού του ψευδο-μανιφέστου και ποιοι το υποστηρίζουν άμεσα. Περιττό να προσθέσω ότι οι επιλογές του «Μανιφέστου» εγκρίθηκαν επίσης, αν και έμμεσα, από τον Τζορτζ Σόρος, (έναν από τους ισχυρότερους υποστηρικτές του Βαρουφάκη,[2]) ο οποίος, καθόλου τυχαία, τόνιζε την ίδια στιγμή την ανάγκη να σωθεί η ΕΕ – που είναι ο βασικός σκοπός του Μανιφέστου DIEM –, έτσι ώστε να ανατραπεί ο στόχος του Πούτιν προς την αντίθετη κατεύθυνση! Όπως υποστήριζε ο άνθρωπος που μπορεί να δειχθεί ότι είναι πίσω σχεδόν από κάθε χρωματιστή επανάσταση στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης, ιδιαίτερα στην Ανατολική Ευρώπη: «ο σκοπός του Πούτιν είναι να υποδαυλίσει την αποσύνθεση της Ευρώπης, και ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχει αυτό είναι να πλημμυρίσει την Ευρώπη με Σύριους πρόσφυγες».[3]
Υπάρχουν άλλωστε πολλά στοιχεία ότι ήταν ο Σόρος που συνέβαλε (μέσω των ΜΚΟ που ελέγχει) στο να πλημμυρίσει η Ευρώπη και η Ελλάδα συγκεκριμένα με αμφιβόλου προέλευσης πρόσφυγες — κάτι που έμμεσα επιβεβαιώθηκε και από τον ίδιο[4]. Ο σκοπός του ήταν απλά να επιβάλλει παντού μία πολυπολιτισμική κοινωνία και, ουσιαστικά, να διασπάσει τα ευρωπαϊκά έθνη, έτσι ώστε η ελευθερία κίνησης εργασίας–ένας βασικός συντελεστής της ΝΔΤ—να γενικευθεί (βλ. Κεφ.8). Ο Βίκτωρ Ορμπάν έδωσε έναν χρόνο πριν μία εύγλωττη περιγραφή του ρόλου του Σόρος, όπως παρατίθεται από το Bloomberg:
«Το όνομά του είναι ίσως το πιο ισχυρό παράδειγμα αυτών που υποστηρίζουν οτιδήποτε αποδυναμώνει τα έθνη κράτη και οτιδήποτε αλλάζει τον παραδοσιακό ευρωπαϊκό τρόπο ζωής[…]. Έτσι, οι ακτιβιστές που υποστηρίζουν τους μετανάστες, έστω μη εσκεμμένα, γίνονται μέρος του δικτύου λαθρεμπορίου ανθρώπων.»[5]
Αλλά ήταν ο Sam Gerrans, ο οποίος σε ένα εξαιρετικό άρθρο στο RT, ανέλυσε επακριβώς το ρόλο του Σόρος (και όλων των Σόρος αυτού του κόσμου), τον οποίο συνόψισε ως εξής:
«Αυτό είναι μία εθνοκάθαρση (πολιτιστική και εθνική) με γραβάτα και κουστούμι· είναι ο ντε φάκτο σφετερισμός του έθνους κράτους σαν ενός κοινωνικού οικοδομήματος των λαών της Ευρώπης και είναι τμήμα ενός πολέμου με πολλαπλούς σκοπούς, ο οποίος σχεδιάστηκε για να καταστρέψει κράτη πλούσια σε πετρέλαιο, καθώς και κάθε κράτος χωρίς κεντρική τράπεζα, προκαλώντας συγχρόνως τη κατάρρευση των κυρίαρχων κρατών.»[6]
Ο Βαρουφάκης αρχίζει το «μανιφέστο» του δηλώνοντας ότι «παρ’ όλες τις ανησυχίες τους για την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα, τη μετανάστευση και την τρομοκρατία, μόνο μία προοπτική τρομάζει πραγματικά τις Δυνάμεις της Ευρώπης: η Δημοκρατία …η κυριαρχία των ευρωπαϊκών λαών, η εκκλησία του δήμου, είναι ο κοινός εφιάλτης των ευρωπαϊκών ελίτ».[7]
Εν συνεχεία διευκρινίζει τι εννοεί, περιγράφοντας τη σύνθεση αυτών των ελίτ, τις οποίες υποτίθεται συνιστούν:
- η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι λομπίστες της,
- τα ελεγκτικά εποπτικά όργανά της γραφειοκρατίας αυτής και η Τρόικα,
- το πανίσχυρο Eurogroup, που δεν έχει νομική υπόσταση σε κανένα δίκαιο ή συνθήκη,
- οι χρεωκοπημένοι (και διασωθέντες) τραπεζίτες, οι διευθυντές των διαφόρων ταμείων και οι ανερχόμενες ολιγαρχίες,
- τα πολιτικά κόμματα που επικαλούνται τον φιλελευθερισμό, τη δημοκρατία, την ελευθερία και την αλληλεγγύη,
- οι κυβερνήσεις που ενισχύουν μια σκληρή ανισότητα με τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν,
- οι μεγιστάνες των ΜΜΕ που έχουν αναγάγει την καπηλεία του φόβου σε μορφή τέχνης
- οι διαπλεκόμενες εταιρείες που συνωμοτούν με μυστικές δημόσιες υπηρεσίες, επενδύοντας στον ίδιο φόβο, και προάγοντας μια κουλτούρα μυστικότητας και επιτήρησης, με στόχο την υποταγή της κοινής γνώμης στη βούλησή τους.
Όπως γίνεται φανερό από την λίστα αυτή, οι ελίτ της ΕΕ ορίζονται με αμιγώς πολιτικούς όρους και, ιδιαίτερα, με όρους της δύναμής τους να χειραγωγούν την «κοινή γνώμη», χάρη στην έλλειψη διαφάνειας και το πλαίσιο της μυστικότητας, μέσα από το οποίο, ως επί το πλείστον μη εκλεγμένα όργανα της ΕΕ, εξουσιάζουν τους «υπηκόους» τους, δηλ. τους ευρωπαϊκούς λαούς. Με άλλα λόγια, το χαρακτηριστικό που καθορίζει τα μέλη αυτών των ελίτ είναι η πολιτική δύναμη τους, μέσα από την οποία μπορούν να χειραγωγούν τους ευρωπαϊκούς λαούς, ώστε να εξυπηρετούν τους σκοπούς τους.
Αυτό που παραλείπεται εντελώς στη δήθεν περιεκτική αυτή λίστα είναι το ποιες είναι οι ελίτ που ασκούν την οικονομική εξουσία και ποιος είναι ο ρόλος τους στη χειραγώγηση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων της ΕΕ. Απλά, γίνεται μία γενικόλογη αναφορά σε «διαπλεκόμενες εταιρείες που συνωμοτούν με μυστικές δημόσιες υπηρεσίες», οι οποίες κατηγορούνται μόνο για τις μυστικές πρακτικές τους! Δεν υπάρχει ούτε λέξη για τις Πολυεθνικές Επιχειρήσεις (ΠΕ) και ιδιαίτερα εκείνες που είναι ευρωπαϊκής προέλευσης, όπως η Ευρωπαϊκή Στρογγυλή Τράπεζα Βιομηχάνων, η οποία απαρτίζεται από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές που διαχειρίζονται την ΕΕ.[8] Ομοίως, δεν γίνεται καμία αναφορά στους διάφορους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς, οι οποίοι ελέγχονται από την Υπερεθνική Ελίτ, ούτε βέβαια στον –παρασκηνιακό– ρόλο τους στον καθορισμό των αποφάσεων της ΕΕ (οικονομικών και πολιτικών, αλλά και πολιτιστικών). Προφανώς, η «παράλειψη» αυτή κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, ιδιαίτερα όταν σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι ευγενείς χορηγοί (όχι μόνο επικοινωνίας!) της σεμνής αυτής προσπάθειας…
7.2 Τα ψευδο-δημοκρατικά «διαπιστευτήρια» του DIEM25
Στην πραγματικότητα, το Μανιφέστο κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να τονίσει τον υποτιθέμενο αμιγώς πολιτικό χαρακτήρα της «δημοκρατίας» (την οποία ταυτίζει κυρίως με τα ανθρώπινα δικαιώματα!), όπως όταν επισημαίνει ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα εξαιρετικό επίτευγμα…αποδεικνύοντας ότι ήταν δυνατόν να δημιουργηθεί ένα κοινό πλαίσιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε μια ήπειρο που, όχι πολύ καιρό πριν, ήταν εστία δολοφονικού σωβινισμού, ρατσισμού και βαρβαρότητας». Ακόμα και όταν το Μανιφέστο επιχειρεί να κάνει νύξη για τις οικονομικές ελίτ, και πάλι δεν επιρρίπτει την ευθύνη στην εξαιρετικά άνιση κατανομή της οικονομικής δύναμης, χάρη στην οποία ευδοκιμούν οι ελίτ της ΕΕ, αλλά, αντιθέτως, στην άνιση κατανομή της πολιτικής δύναμης, η οποία υποτίθεται ότι δίνει στις οικονομικές ελίτ τη δυνατότητα να ασκούν την εξουσία τους:
«Ένας συνασπισμός από κοντόφθαλμους πολιτικούς, οικονομικά αφελείς αξιωματούχους και άσχετους με τα χρηματοοικονομικά «ειδήμονες» ενδίδει δουλοπρεπώς στις εντολές των χρηματοοικονομικών και βιομηχανικών ομίλων, αποξενώνοντας τους Ευρωπαίους και ανακινώντας μια επικίνδυνη αντιευρωπαϊκή αντίδραση… Στην καρδιά της αποσυντιθέμενης Ευρωπαϊκής Ένωσής μας υπάρχει μια μεγάλη απάτη: μια άκρως πολιτική, καθετοποιημένη και αδιαφανής διαδικασία λήψης αποφάσεων, η οποία εμφανίζεται ως «απολιτική», «τεχνική», «διαδικαστική» και «ουδέτερη». Σκοπός της είναι να εμποδίζει τους Ευρωπαίους από το να ασκούν δημοκρατικό έλεγχο στα χρηματο-οικονομικά τους, τις εργασιακές συνθήκες και το περιβάλλον τους».[9]
Επομένως, είναι απολύτως σαφές ότι, σύμφωνα με το Μανιφέστο, αιτία όλου του κακού στην ΕΕ είναι η άνιση κατανομή της πολιτικής δύναμης. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που, στην καλύτερη περίπτωση, προδίδει παντελή άγνοια του τι είναι πραγματικά η δημοκρατία και, στη χειρότερη, επιχειρεί να εξαπατήσει τα θύματα της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη ως προς τα πραγματικά αίτια των σημερινών δεινών τους. Περιττό να προστεθεί ότι ο Βαρουφάκης, ως ο πρώην επικεφαλής του υπουργείου Οικονομικών, ξέρει καλά τι σημαίνει πολιτική εξαπάτηση, δεδομένου ότι η «αριστερή κυβέρνηση», στην οποία συμμετείχε, δεν είναι μια συνηθισμένη κυβέρνηση διεφθαρμένων επαγγελματιών πολιτικών αλλά μια κυβέρνηση άνευ προηγουμένου πολιτικών απατεώνων —όπως χαρακτηρίζουν τα στελέχη της οι περισσότεροι Έλληνες σήμερα που βρίσκονται σε ανοιχτή εξέγερση εναντίον της, γεγονός που καθιστά δύσκολο στους υπουργούς και τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και να βγουν στους δρόμους, χωρίς ισχυρή αστυνομική προστασία. Περιττό να προστεθεί ότι ο ίδιος ο Τσίπρας προστατεύεται στο γραφείο του από εκατοντάδες αστυνομικούς, ακριβώς όπως έκαναν οι σοσιαλ-φιλελεύθεροι και δεξιοί προκάτοχοί του και κατακρίνονταν γι’αυτό από τον ίδιο αναλόγως!
Ωστόσο ο Βαρουφάκης δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να συζητάει για πολιτική εξαπάτηση, όπως όταν υπογραμμίζει ότι «το τίμημα αυτής της εξαπάτησης δεν είναι απλώς το τέλος της δημοκρατίας, αλλά και οι άθλιες οικονομικές πολιτικές», εννοώντας –όπως εξηγεί στη συνέχεια– τις πολιτικές λιτότητας, οι οποίες εφαρμόζονται από τις ελίτ της ΕΕ και «καταλήγουν σε μόνιμη ύφεση στις ασθενέστερες χώρες και σε χαμηλές επενδύσεις στις κεντρικές χώρες» καθώς και σε μια «άνευ προηγουμένου ανισότητα». Επομένως, το δίδαγμα του Βαρουφάκη είναι ότι η σημερινή άνευ προηγουμένου ανισότητα δεν είναι το αναπόφευκτο προϊόν του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών που συνεπάγεται η παγκοσμιοποίηση, αλλά, αντιθέτως, απόρροια της «συνειδητής εξαπάτησης», που όπως ισχυρίζεται, οφείλεται δήθεν στον «μη δημοκρατικό» χαρακτήρα του μηχανισμού της ΕΕ.
Ωστόσο, όπως επιχείρησα να καταδείξω αλλού,[10] αν ορίσουμε τη δημοκρατία ως την εξουσία του λαού (του δήμου) στην πολιτική σφαίρα –γεγονός που προϋποθέτει την πολιτική ισότητα– τότε η οικονομική δημοκρατία θα μπορούσε αντιστοίχως να οριστεί ως η εξουσία του δήμου στην οικονομική σφαίρα –γεγονός που προϋποθέτει αντίστοιχα την οικονομική ισότητα. Άρα, η οικονομική δημοκρατία συνδέεται με κάθε κοινωνικό σύστημα που θεσμοθετεί την ενσωμάτωση της κοινωνίας στην οικονομία, όπως η πολιτική δημοκρατία θεσμοθετεί την ενσωμάτωση της κοινωνίας στην πολιτεία. Αυτό σημαίνει, σε τελική ανάλυση, ότι η οικονομική διαδικασία ελέγχεται από τον δήμο, σ’ ένα θεσμικό πλαίσιο δημόσιας (δηλ. κοινής) ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. Υπό μια στενότερη έννοια, η οικονομική δημοκρατία συνδέεται επίσης με κάθε κοινωνικό σύστημα που θεσμοθετεί την ελαχιστοποίηση των κοινωνικοοικονομικών διαφορών, ιδίως εκείνων που απορρέουν από την άνιση κατανομή της ατομικής ιδιοκτησίας και τη συνεπακόλουθη άνιση κατανομή του εισοδήματος και του πλούτου (όπως κήρυσσαν άλλοτε τα παλιά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα). Θα πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι η οικονομική δημοκρατία αναφέρεται τόσο στον τρόπο παραγωγής όσο και στην κατανομή του κοινωνικού προϊόντος και πλούτου.
Με αυτή την έννοια, ο μηχανισμός της ΕΕ δεν είναι ούτε θα μπορούσε ποτέ να γίνει μια πραγματική δημοκρατία, μέσα σ’ ένα θεσμικό πλαίσιο που εξασφαλίζει, στην ουσία, την ανισοκατανομή της οικονομικής δύναμης, όπως συμβαίνει στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Συνοπτικά, όταν μια μειονότητα ανθρώπων κατέχει και ελέγχει τα μέσα παραγωγής και κατανομής, τότε είναι ακριβώς η ίδια μειονότητα (ή οικονομική ελίτ) που στην πραγματικότητα παίρνει όλες τις σημαντικές οικονομικές αποφάσεις, και όχι η πολιτική ελίτ, η οποία εξαρτάται αποφασιστικά από την πρώτη για να χρηματοδοτεί τις δαπανηρές εκλογικές εκστρατείες της, ή για να την προβάλλει από τα ΜΜΕ, που ελέγχονται επίσης από την οικονομική ελίτ κ.ο.κ
Εντούτοις,, ένας από τους κύριους υποστηρικτές (και ένας από τους πολιτικούς συμβούλους του Βαρουφάκη όταν ήταν στην κυβέρνηση, προφανώς με έξοδα του ελληνικού λαού), ο James K. Galbraith –γνωστό μέλος της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»– δεν δίστασε να δηλώσει πόσο δημοκρατικό είναι το αμερικανικό Κογκρέσο σε σύγκριση με τον μηχανισμό της ΕΕ:
«αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, από τη σκοπιά του βετεράνου του επιτελείου του Κογκρέσου, ήταν η σχεδόν παντελής απουσία διαδικαστικών εγγυήσεων, λογοδοσίας, τήρησης αρχείων, διαφάνειας, καθώς και η ουσιαστική απουσία ενός ανεξάρτητου και σκεπτικιστικού Τύπου. Αυτές είναι οι βασικές συνιστώσες μιας λειτουργικής δημοκρατίας, και η απουσία τους αποτελεί τεράστιο εμπόδιο για την πρόοδο της δημοκρατίας στην Ευρώπη, και επομένως ένα εξαιρετικό σημείο εκκίνησης για τον εκδημοκρατισμό της».[11]
Άρα, σύμφωνα με το Βαρουφάκειο κριτήριο της δημοκρατίας (διαφάνεια κ.λπ.), που είναι επίσης το βασικό κριτήριο του Μανιφέστου, το μοντέλο της δημοκρατίας στην ΕΕ θα πρέπει να είναι το μοντέλο των ΗΠΑ! Δηλαδή ένα μοντέλο που, στην ουσία, αντιπροσωπεύει τον απόλυτο εκφυλισμό κάθε έννοιας δημοκρατίας, καθώς είναι πασίγνωστο ότι τα μέλη του Κογκρέσου και ο ίδιος ο Πρόεδρος εκλέγονται ανάλογα με το πόση υποστήριξη μπορούν να συγκεντρώσουν από τις οικονομικές ελίτ (χρηματοδότηση, στήριξη από τα ΜΜΕ κ.λπ.)! Και ήταν βέβαια ακριβώς το γεγονός ότι στις τελευταίες Προεδρικές εκλογές παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, τουλάχιστον στην μεταπολεμική Ιστορία, ένας υποψήφιος (ο Ντόναλντ Τραμπ) που δεν συγκέντρωνε αυτά τα «προσόντα», γιατί ήταν αυτοδημιούργητος, που οδήγησε στην ανατροπή των δεδομένων, τη στήριξη του από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης και αντίστοιχα τον απηνή διωγμό του από τις ελίτ και τα ΜΜΕ, μέχρι να εξασφαλίσουν την υποταγή του!
7.3 Οι στόχοι μιας «αυθεντικής δημοκρατίας» και η στρατηγική του DIEM25
Α. ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ
Ο άμεσος στόχος είναι «η πλήρης διαφάνεια στη διαδικασία λήψης αποφάσεων», δηλαδή η δημοσίευση των πρακτικών των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, η ηλεκτρονική ανάρτηση σημαντικών εγγράφων, η εποπτεία των εκπροσώπων των διαφόρων λόμπι κ.λπ. Τα σχόλια εδώ είναι μάλλον περιττά, καθώς γίνεται σαφές ότι ο λόγος που ένας τόσο ήσσονος σημασίας στόχος συσχετίζεται με την «αυθεντική» δημοκρατία, είναι για να αποπροσανατολίσει σαφώς τους λαούς από τις πραγματικές προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται ώστε να ισοκατανέμεται η πολιτική εξουσία μεταξύ όλων των πολιτών—και, φυσικά, κουβέντα για την ανάγκη ισοκατανομής της οικονομικής δύναμης!
Β. ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΟΙ ΣΤΟΧΟΙ (ΕΝΤΟΣ ΔΕΔΕΚΑΜΗΝΟΥ)
Ο στόχος εδώ είναι να αντιμετωπιστεί η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση «χρησιμοποιώντας τους υπάρχοντες θεσμούς και εντός του πλαισίου των υφιστάμενων συνθηκών της ΕΕ». Οι προτεινόμενες πολιτικές, σύμφωνα με το Μανιφέστο, «θα στοχεύουν στην αναδιάταξη των υφιστάμενων θεσμών (με μια δημιουργική επανερμηνεία των υφιστάμενων συνθηκών και καταστατικών χαρτών), προκειμένου να σταθεροποιηθούν οι κρίσεις του δημόσιου χρέους, των τραπεζών, των ανεπαρκών επενδύσεων και της αυξανόμενης φτώχειας».
Όμως, εύκολα μπορεί να δειχθεί ότι ήταν οι ίδιοι οι θεσμοί της ΕΕ που δημιούργησαν αυτές τις κρίσεις, οι οποίες δεν θα μπορούσαν επομένως ποτέ να «σταθεροποιηθούν» στο πλαίσιο των υφιστάμενων θεσμών και συνθηκών. Όπως εκθέσαμε στα προηγούμενα μέρη, δεδομένου ότι η σημερινή παγκοσμιοποίηση αναπτύχθηκε σε συνθήκες καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ελέγχου των μέσων παραγωγής, δεν θα μπορούσε παρά να είναι νεοφιλελεύθερη (γι’ αυτό και είναι εντελώς ανιστόρητες οι ψευδο-αναλύσεις ότι η παγκοσμιοποίηση υπήρχε από το Βυζάντιο, αν όχι από την κλασσική Ελληνική εποχή!). Ήταν ο πολλαπλασιασμός των πολυεθνικών επιχειρήσεων (ΠΕ) από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και μετά, αυτός που οδήγησε στο φαινόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης–που δεν έχει καμία σχέση με την αποτυχημένη απόπειρα παγκοσμιοποίησης στις αρχές του 20ού αιώνα, η οποία θεμελιωνόταν στα κράτη-έθνη[12]— μέσα από το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίου και εργασίας που ήταν αναγκαίες μέσα στην παγκοσμιοποιητική διαδικασία.
Το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών έφερε μια δομική αλλαγή στο καπιταλιστικό οικονομικό μοντέλο, την οποία οι περισσότεροι Μαρξιστές—με μερικές αξιοσημείωτες εξαιρέσεις όπως ο Leslie Sklair– απέτυχαν να αναλύσουν. Έτσι, αδυνατώντας ν’ αντιληφθούν την άμεση σχέση μεταξύ νεοφιλελευθερισμού και του ανοίγματος/απελευθέρωσης των αγορών προσπάθησαν να ‘εξηγήσουν’ τον νεοφιλελευθερισμό, στη καλύτερη περίπτωση, σαν ένα είδος ιδεολογίας και, στη χειρότερη, σαν μια καπιταλιστική συνωμοσία! Εντούτοις, όπως προσπάθησα να δείξω στο βιβλίο αυτό, ήταν οι περίφημες «4 ελευθερίες» (δηλαδή, το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και υπηρεσιών), οι οποίες θεσμοποιήθηκαν πρώτα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και από αυτές που την ακολούθησαν, αυτές που αποτελούν την απώτατη αιτία των σημερινών κρίσεων στην ΕΕ (κρίσεις χρέους, αυξανόμενη ανεργία και ανισότητα καθώς και οι προσφυγικές κρίσεις).
Με άλλα λόγια, οι Μαρξιστές αυτοί αδυνατούν να κατανοήσουν ότι, σε όλο το τμήμα της μεταπολεμικής περιόδου πριν την ανάδυση της παγκοσμιοποίησης (1945-1975), το μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης βασιζόταν ουσιαστικά στην εσωτερική αγορά. Αυτό σήμαινε ότι ο έλεγχος των πολιτικών της συνολικής ζήτησης και ιδίως οι δημοσιονομικές πολιτικές (σχετικά με τη φορολογία, αλλά και, το πιο σημαντικό, τις δημόσιες δαπάνες—συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων επενδύσεων, των κοινωνικών δαπανών και του κράτους πρόνοιας), έπαιζαν κρίσιμο ρόλο στον καθορισμό των επιπέδων του εθνικού εισοδήματος και της απασχόλησης.
Αντίθετα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που ακολούθησε με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών, η βάση της ανάπτυξης μετατοπίζεται από την εσωτερική προς την εξωτερική αγορά. Αυτό σήμαινε ότι η ανταγωνιστικότητα έγινε το βασικό κριτήριο για την επιτυχία μιας καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και, κατά συνέπεια, οι πολυεθνικές παίζουν πλέον σημαντικό ρόλο στην αναπτυξιακή διαδικασία, μέσω των επενδύσεων που κατ’ ουσίαν χρηματοδοτούν οι ίδιες, καθώς και μέσω της επέκτασης των εξαγωγών που μπορεί να φέρει η εγκατάσταση θυγατρικών σε μια χώρα. Η ΕΕ είναι, φυσικά, η κύρια έκφραση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στον ευρωπαϊκό χώρο.
Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι οι πολιτικές λιτότητας, οι οποίες επιβάλλονται από κάποιους «κακούς» μέσα στις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, αυτές που δήθεν είναι η αιτία της σημερινής «οικονομίας χαμηλής ανάπτυξης», (όπως υποστηρίζουν νεο-Κεϋνσιανοί διαφόρων ειδών), επειδή απλώς δεν θέλουν να υιοθετήσουν Κεϋνσιανές πολιτικές για την επέκταση των εισοδημάτων και της ζήτησης. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικές λιτότητας, όπως προσπάθησα να δείξω στο βιβλίο αυτό, είναι απλά το σύμπτωμα της παγκοσμιοποίησης, με την έννοια ότι, αν η ανταγωνιστικότητα δεν μπορεί να βελτιωθεί μέσω επενδύσεων στην έρευνα και την ανάπτυξη, τότε, ο εναλλακτικός «φθηνός» τρόπος για να επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα είναι μέσω της συμπίεσης των εγχώριων μισθών και τιμών, μέσω των πολιτικών λιτότητας κάποιου είδους.
Γ. ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΙ ΣΤΟΧΟΙ (ΕΝΤΟΣ ΔΥΟ ΕΤΩΝ)
Στο διάστημα αυτό θα πρέπει να συγκληθεί μια Συντακτική Συνέλευση, η οποία θα απαρτίζεται από «αντιπροσώπους» των εθνοσυνελεύσεων (κοινοβουλίων), των περιφερειακών συνελεύσεων και των δημοτικών συμβουλίων. Η Συντακτική αυτή Συνέλευση, σύμφωνα με το «Μανιφέστο», θα εξουσιοδοτηθεί να αποφασίσει για ένα μελλοντικό δημοκρατικό σύνταγμα που θα αντικαταστήσει όλες τις υπάρχουσες ευρωπαϊκές συνθήκες μέσα σε μια δεκαετία. Εδώ είναι πασιφανές ότι ο συγγραφέας του Μανιφέστου δεν έχει ιδέα ποιο είναι το νόημα της κλασικής δημοκρατίας ή της έννοιας του δήμου, που επικαλείται συνεχώς, μη έχοντας κανέναν ενδοιασμό να ταυτίζει (εσκεμμένα ή λόγω ασχετοσύνης;) την κλασική δημοκρατία με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δηλαδή τη σύγχρονη κατάφωρη διαστρέβλωση της!
Είναι γνωστό βέβαια ότι η ιδέα της αντιπροσώπευσης εισήχθη στο πολιτικό λεξικό μόλις τον 16ο αιώνα, μολονότι η κυριαρχία του κοινοβουλίου δεν εγκαθιδρύθηκε παρά τον 17ο αιώνα. Έτσι, με τον ίδιο τρόπο που άλλοτε ο βασιλιάς «αντιπροσώπευε» το σύνολο της κοινωνίας, το κοινοβούλιο εκλήθη να παίξει τον ίδιο ρόλο, αν και η κυριαρχία καθαυτή υποτίθεται ότι εξακολουθούσε να ανήκει στο σύνολο του λαού. Το δόγμα που επικράτησε στην Ευρώπη μετά τη Γαλλική Επανάσταση δεν ήταν μόνον ότι ο γαλλικός λαός ήταν κυρίαρχος, αλλά και ότι οι απόψεις του εκπροσωπούνταν στην Εθνοσυνέλευση, καθώς και ότι το γαλλικό έθνος ήταν κυρίαρχο, ενώ η Εθνοσυνέλευση ενσάρκωνε τη βούληση του έθνους. Όπως τόνιζε σχετικά ο Anthony Birch:
«Αυτό ήταν ένα σημείο καμπής στις ιδέες της Γηραιάς Ηπείρου, αφού, προηγουμένως, ο πολιτικός αντιπρόσωπος θεωρείτο απλά εντολοδόχος. Σύμφωνα όμως με τη νέα θεωρία που διακήρυξαν οι Γάλλοι επαναστάτες …ο εκλεγμένος αντιπρόσωπος θεωρείται αυτόνομος νομοθέτης και σχεδιαστής πολιτικών και όχι απλά αντιπρόσωπος των ψηφοφόρων του ή τοπικών συμφερόντων».[13]
Θα μπορούσε επομένως να συμπεράνει κανείς ότι η μορφή της φιλελεύθερης «δημοκρατίας» που κυριάρχησε στη Δύση τους τελευταίους δύο αιώνες δεν είναι καν μια αντιπροσωπευτική «δημοκρατία», αλλά μια αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, δηλαδή μια κυβέρνηση του λαού από τους αντιπροσώπους του, όπως τονίζει ο Bhikhu Parekh:
«Οι αντιπρόσωποι εκλεγόντουσαν μεν από τον λαό, αλλά από τη στιγμή που εκλέγονταν ήταν ελεύθεροι να διαχειρίζονται τις δημόσιες υποθέσεις κατά το δοκούν. Αυτός ο εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος για την απομόνωση της κυβέρνησης από την καθολική ψήφο βρίσκεται στην καρδιά της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Με αλλά λόγια, η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν είναι καν αντιπροσωπευτική δημοκρατία αλλά αντιπροσωπευτική κυβέρνηση».[14]
Η ευρωπαϊκή αντίληψη της κυριαρχίας ήταν επομένως εντελώς ξένη προς την Αθηναϊκή αντίληψη, όπου ήταν άγνωστος ο διαχωρισμός της κυριαρχίας από την άσκησή της. Όλες οι εξουσίες ασκούνταν απευθείας από τους ίδιους τους πολίτες ή από εντολοδόχους τους που διορίζονταν με κλήρωση και για σύντομο χρονικό διάστημα. Μάλιστα, όπως επισημαίνει ο Αριστοτέλης, η εκλογή με ψηφοφορία εθεωρείτο ολιγαρχική και δεν επιτρεπόταν παρά μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (συνήθως σε περιπτώσεις που απαιτούσαν ειδικές γνώσεις), ενώ μόνον ο διορισμός με κλήρο εθεωρείτο δημοκρατικός.[15] Επομένως, η «δημοκρατία» του τύπου που καθιερώθηκε από τον 16ο αιώνα στην Ευρώπη έχει ελάχιστα κοινά με την κλασική (Αθηναϊκή) δημοκρατία. Η πρώτη προϋποθέτει τον διαχωρισμό του κράτους από την κοινωνία και την άσκηση της κυριαρχίας από ένα ξεχωριστό σώμα αντιπροσώπων, ενώ η δεύτερη βασίζεται στην αρχή ότι η κυριαρχία ασκείται απευθείας από τους ίδιους τους ελεύθερους πολίτες. Η Αθήνα, επομένως, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κράτος με τη συνήθη έννοια του όρου.
Δ. ΘΕΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 2025
Ο απώτατος σκοπός της διαδικασίας που προβλέπει η DIEM25 είναι η εξαπάτηση των θυμάτων της ΕΕ ότι δήθεν «μια καλύτερη ΕΕ είναι εφικτή» και, φυσικά, ο Γιάννης Βαρουφάκης, στη θητεία του ως υπουργός Οικονομικών, έδειξε ότι έχει πάρει μάστερ στην απάτη, ενώ σήμερα οι ‘προστάτες’ του φαίνεται τον προαλείφουν σαν τον «προοδευτικό» διάδοχο του Τσίπρα (που είναι πια «καμμένο χαρτί») δεδομένου ότι η οικογένεια των διεφθαρμένων Μητσοτάκηδων δεν μπορεί φυσικά να παίξει πια παρόμοιο ρόλο. Ο αναίσχυντος λοιπόν αυτός πολιτικάντης δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να δηλώσει με τη γνωστή …μετριοφροσύνη που τον διακρίνει ότι η Συντακτική Συνέλευση (ή «Εμείς, οι λαοί της Ευρώπης», όπως την αποκαλεί, αντιγράφοντας το αμερικανικό σύνταγμα) θα επιφέρει τη «ριζοσπαστική» αλλαγή που οραματίζεται το Μανιφέστο. Ωστόσο, η αμερικανική περίπτωση κάθε άλλο παρά αποτελεί μοντέλο δημοκρατίας, όπως τονίζει ο ο Anthony Birch:
«οι Αμερικάνοι «Θεμελιωτές-Πατέρες» Μάντισον και Τζέφερσον ήταν επιφυλακτικοί απέναντι στον όρο ‘δημοκρατία’, ακριβώς εξαιτίας του ότι παρέπεμπε στην ελληνική άμεση δημοκρατία. Γι’ αυτό προτίμησαν να αποκαλέσουν το αμερικανικό σύστημα “ρεπουμπλικανικό”, επειδή ο όρος θεωρήθηκε περισσότερο αντιπροσωπευτικός του ισορροπημένου συντάγματος που υιοθετήθηκε το 1787, από τον όρο “δημοκρατικό”, που παρέπεμπε στην κυριαρχία των κατώτερων τάξεων».[16]
Επίσης, όπως εύστοχα υπογράμμισε ο John Dunn όταν περιέγραφε τον σκοπό της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας»:
«Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι το νεωτερικό κράτος οικοδομήθηκε, με ιδιαίτερη προσοχή και εσκεμμένα, κυρίως από τον Jean Bodin και τον Thomas Hobbes, με φανερό στόχο την άρνηση σε οποιοδήποτε λαό της ικανότητας, ή του δικαιώματος, να ενεργεί από κοινού για τον εαυτό του, ανεξάρτητα από, ή ακόμη και ενάντια, στην κυρίαρχη εξουσία. Το κεντρικό σημείο της αντίληψης αυτής ήταν η άρνηση της ίδιας της πιθανότητας ότι οποιοσδήποτε δήμος (ιδιαίτερα αν αυτός εκτείνεται στη δημογραφική κλίμακα μιας ευρωπαϊκής μοναρχίας) θα μπορούσε να είναι ένα αυθεντικό πολιτικό υποκείμενο, που θα είχε την οποιαδήποτε ικανότητα να δράσει από μόνος του, ή, πολύ περισσότερο, να δράσει κατά τρόπο που θα διασφάλιζε τη συνέχεια της ταυτότητας του και την πρακτική συνοχή που απαιτεί η αυτοκυβέρνηση… η ιδέα του σύγχρονου κράτους εφευρέθηκε ακριβώς για να απορριφθεί κάθε ιδέα αυτοκυβέρνησης ή ακόμη και της ικανότητας για την ανάληψη μιας γνήσιας πολιτικής δράσης… η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι παρά η μετατροπή της πραγματικής δημοκρατίας σε μια αρκούντως ασφαλή δημοκρατία για το σύγχρονο κράτος».[17]
Είναι λοιπόν σαφές ότι αυτό που είχε ο Βαρουφάκης στο μυαλό του με το «Μανιφέστο» του ήταν απλώς να επαναλάβει την απάτη των «Θεμελιωτών – Πατέρων» και να δημιουργήσει ένα ακόμη «δημοκρατικό» τέρας, σαν το αγαπημένο του Αμερικάνικο, αυτή τη φορά στην Ευρώπη! Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι επιχείρησε να αποκρύψει το γεγονός ότι αυτό για το οποίο μιλούσε δεν είχε καμιά σχέση με την κλασική δημοκρατία, παρά την παραπλανητική ορολογία που χρησιμοποιεί (δήμος κ.λπ.). Έτσι, ενώ όπως ο ίδιος τονίζει, «το μοντέλο των εθνικών κομμάτων που σχηματίζουν σαθρές συμμαχίες στο επίπεδο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι ξεπερασμένο», στη συνέχεια ουσιαστικά αναιρεί αυτή τη δήλωση τονίζοντας ότι:
«Ενώ ο αγώνας για «δημοκρατία από τα κάτω» (σε τοπικό, περιφερειακό ή πανεθνικό επίπεδο) είναι αναγκαίος, είναι μολαταύτα ανεπαρκής αν διεξάγεται χωρίς μια διεθνιστική στρατηγική προς έναν πανευρωπαϊκό συνασπισμό για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης. Οι Ευρωπαίοι δημοκράτες πρέπει πρώτα να συναντηθούν, να σφυρηλατήσουν ένα κοινό πρόγραμμα και κατόπιν να βρουν τρόπους να το συνδέσουν με τις τοπικές κοινότητες, καθώς και με το περιφερειακό και εθνικό επίπεδο».[18]
Είναι λοιπόν φανερό ότι στόχος του Βαρουφάκη είναι να σώσει την ΕΕ, και όχι τη δημοκρατία, αφού ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ότι η διαδικασία που προτείνει ποτέ δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια δημοκρατία από τα κάτω. Μια τέτοια δημοκρατία θα μπορούσε να ξεκινήσει μόνο από το τοπικό επίπεδο και, στη συνέχεια, οι τοπικοί δήμοι θα μπορούσαν να ομοσπονδιοποιούνται σε δημοκρατικές περιφέρειες, έθνη και, τέλος, σε μια συνομοσπονδιακή δημοκρατική Ευρώπη. Και όχι βέβαια αντίστροφα, όπως ο ίδιος απατηλά προτείνει, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε σε μια ήπειρο η οποία, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, χαρακτηρίζεται από μια ποικιλία λαών με διαφορετικές γλώσσες, κουλτούρες και ιστορία. Ωστόσο, ο Βαρουφάκης συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος, αποκαλύπτοντας στην πορεία τις αληθινές προθέσεις του:
«ο υπέρτατος σκοπός μας να εκδημοκρατίσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι συνυφασμένος με τη φιλοδοξία να προαγάγουμε την αυτοκυβέρνηση (οικονομική, πολιτική και κοινωνική) σε τοπικό, δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο∙ να ανοίξουμε διάπλατα στο κοινό τους διαδρόμους της εξουσίας∙ να αγκαλιάσουμε τα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα∙ και να χειραφετήσουμε όλα τα επίπεδα της διακυβέρνησης από τη γραφειοκρατική και την εξουσία των εταιριών».[19]
Είναι φανερό λοιπόν ότι αυτό που είχε στη πραγματικότητα κατά νου ήταν να εξαπατήσει τον λαό, ώστε να πιστέψει ότι αγωνίζεται για τη μετατροπή της Ευρώπης σε δημοκρατία μέσω κάποιας αποκέντρωσης της εξουσίας σε τοπικό, δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο –ενώ, φυσικά, οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ θα εξακολουθούσαν να μονοπωλούν την οικονομική και πολιτική εξουσία, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα! Η εξαπάτηση μάλιστα αυτή γίνεται εμφανέστερη αν θυμηθούμε ότι και η ίδια η ΕΕ υποτίθεται ενθαρρύνει μια τέτοιου είδους αποκέντρωση, με βάση την αρχή της επικουρικότητας.
7.4 Η καθόλου τυχαία «σύμπτωση» του Μανιφέστου με την άνοδο του νεοεθνικιστικού κινήματος
Ένα εύλογο ερώτημα που ανακύπτει σε σχέση με τη χρονική συγκυρία του «Μανιφέστου» είναι το γιατί ένα τέτοιο μανιφέστο για τον «εκδημοκρατισμό» της Ευρώπης ‘προέκυψε’ τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δεδομένου ότι δεν είναι, στην πραγματικότητα, ένα μανιφέστο για τον δήθεν εκδημοκρατισμό της ΕΕ (ο οποίος είναι άλλωστε αδύνατος όταν την πολιτική και οικονομική εξουσία την ελέγχουν οι ελίτ μέσα σε αυτή) αλλά, μάλλον μια απόπειρα προώθησης της ΕΕ, όπως είδαμε πιο πάνω, είναι πλέον ευδιάκριτα τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από αυτό το ψευδο-μανιφέστο. Ιδιαίτερα, αν σκεφτούμε ότι αυτή είναι, στην ουσία, η ‘στιγμή της αλήθειας’ για την ΕΕ, όχι μόνο εξαιτίας του προσφυγικού προβλήματος, αλλά και εξαιτίας της κρίσης στην Ευρωζώνη καθώς και της κρίσης εξαιτίας του Brexit και της ανόδου του νεοεθνικιστικού κινήματος γενικότερα. Εντούτοις, όλες αυτές οι κρίσεις δεν είναι εξωγενείς σε σχέση με την ΕΕ, αλλά, αντίθετα, στην πραγματικότητα δημιουργήθηκαν από την ίδια την ΕΕ και τους θεσμούς της.
Έτσι, το άνοιγμα της αγοράς εργασίας στην ΕΕ και η άρση των συνοριακών ελέγχων μέσω της συμφωνίας Σένγκεν ήταν μια από τις βασικές αιτίες του προσφυγικού προβλήματος. Ωστόσο, αποφασιστικό ρόλο σ’ αυτό έπαιξαν επίσης οι ελίτ της ΕΕ, που ως τμήμα της Υπερεθνικής Ελίτ, κατέστρεψαν τα σταθερά Mπααθικά καθεστώτα στο Ιράκ και τη Συρία, καθώς και το εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς της Λιβύης. Αποκλειστικός σκοπός της Υ/Ε σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ήταν η «αλλαγή καθεστώτος», με στόχο την ενσωμάτωση όλων αυτών των λαών που αντιστέκονταν στη ΝΔΤ και αγωνίζονταν να διατηρήσουν την εθνική τους κυριαρχία.
Eπίσης, ήταν οι ίδιοι οι θεσμοί της Ευρωζώνης που δημιούργησαν την κρίση σε αυτή, δηλαδή, την κρίση του χρέους και την τεράστια άνοδο της ανεργίας και της φτώχειας. Όπως έδειξα αλλού,[20] οι θεσμοί αυτοί συγκροτήθηκαν ακριβώς για να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός μεταφοράς του οικονομικού πλεονάσματος από τα λιγότερο αναπτυγμένα μέλη της Ευρωζώνης (δηλ. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ισπανία) στα πιο προηγμένα, ιδίως στη Γερμανία.
Αντίστοιχα, ήταν η αγανάκτηση του βρετανικού λαού για την απώλεια της εθνικής του κυριαρχίας εντός της ΕΕ (παρά το γεγονός ότι οι βρετανικές ελίτ αποτελούν συστατικό μέρος της Υπερεθνικής Ελίτ) αυτή που οδήγησε σε μια τεράστια διόγκωση του αντί-ΕΕ κινήματος στη Βρετανία και στην ψήφο υπέρ του Brexit –γεγονός που θα μπορούσε να έχει καταλυτικές συνέπειες για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ιδιαίτερα, όταν και άλλοι Ευρωπαϊκοί λαοί θα μπορούσαν αργότερα να την ακολουθήσουν, προπαντός αν το Brexit στεφθεί με επιτυχία, απαιτώντας ανάλογα δημοψηφίσματα—ακόμη και ο ελληνικός λαός που θα έπρεπε να το είχε κάνει βέβαια προ πολλού, για να σταματήσει η καταστροφή του. Η άνοδος αυτή του κινήματος για την εθνική κυριαρχία, (που ουσιαστικά εκφράζει το νέο-εθνικιστικό κίνημα σε όλη την Ευρώπη, και το οποίο η άθλια παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» αποκαλεί ρατσιστικό, αν όχι και φασιστικό!) σημειώνεται κυρίως επειδή, όπως παραδέχονται οι ίδιες οι βρετανικές ελίτ, το αντί-ΕΕ κίνημα είναι στην πραγματικότητα ένα κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης. Αυτό το γεγονός προσποιείται πως το αγνοεί η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά»—γεγονός το οποίο θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει την άνοδο του νέο-εθνικιστικού βρετανικού κόμματος UKIP. Παρόλα αυτά, όπως είδαμε στο Α’ Μέρος του βιβλίου, είναι κυρίως το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, περισσότερο από κάθε άλλο νέο-εθνικιστικό κόμμα στη Δύση, που έχει αντιληφθεί ότι η παγκοσμιοποίηση και η συμμετοχή στους θεσμούς της ΝΔΤ είναι ασύμβατη με την εθνική κυριαρχία.
Θα μπορούσε επομένως κάποιος να συμπεράνει ότι είναι η ραγδαία άνοδος των νέο-εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη που καθόρισαν τη χρονική στιγμή έκδοσης του Μανιφέστου του Βαρουφάκη. Δεν είναι άλλωστε καθόλου άσχετο το γεγονός ότι την ίδια χρονική «στιγμή» ο Τζορτζ Σόρος (που δεν θα ήταν παράξενο να μάθουμε αργότερα ότι χρηματοδοτεί και το κίνημα πίσω από το DIEM25!) έγραψε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε επίσης στη ναυαρχίδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», τον Guardian (που έχει προβάλλει επανειλημμένως και εκτενώς τον Βαρουφάκη), με τον πλήρη νοήματος τίτλο «Ο Πούτιν αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για την ύπαρξη της Ευρώπης από τον Isis»![21]
7.5 Η χρεοκοπία της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» και το «Μανιφέστο»
Δεν είναι περίεργο λοιπόν ότι το νέο-εθνικιστικό αυτό κίνημα, το οποίο στην Ευρώπη συνήθως είναι ρητά αντί-ΕΕ, αυτή τη στιγμή κατακυριεύει όλες σχεδόν τις χώρες της ΕΕ. από τη Βρετανία και τη Γαλλία μέχρι την Ουγγαρία, την Αυστρία και την Πολωνία. Το στοιχείο που ενώνει τους νεοεθνικιστές είναι ο αγώνας τους για εθνική και οικονομική κυριαρχία, την οποία δικαίως βλέπουν να χάνεται στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Μολονότι το βασικό άμεσο κίνητρό τους είναι συνήθως ο αγώνας κατά της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, είναι φανερό ότι αυτό είναι αποτέλεσμα (συνειδητής ή μη) παραπλάνησης, δεδομένου ότι οι λαοί συνήθως δεν συνειδητοποιούν ότι είναι το άνοιγμα όλων των αγορών, συμπεριλαμβανομένης της αγοράς εργασίας—ιδίως στο πλαίσιο οικονομικών ενώσεων όπως η ΕΕ— που είναι η άμεση αιτία της δικής τους ανεργίας ή των χαμηλόμισθων θέσεων εργασίας.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν ήταν προφανώς καθόλου αναπάντεχο ότι το νέο-εθνικιστικό κίνημα, στον αγώνα του για επανάκτηση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, θα στρεφόταν όχι μόνο ενάντια στην οικονομική παγκοσμιοποίηση αλλά και ενάντια στην πολιτική και πολιτιστική παγκοσμιοποίηση. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ένα κίνημα ενάντια σε μία συγκεκριμένη ξένη κουλτούρα. Στην πραγματικότητα είναι ένα κίνημα για την υπεράσπιση της κουλτούρας κάθε λαού, η οποία βρίσκεται επί του παρόντος υπό απειλή, τόσο από την πολιτιστική όσο και από την ιδεολογική παγκοσμιοποίηση. Με άλλα λόγια, το νέο-εθνικιστικό κίνημα δεν είναι ένα ρατσιστικό κίνημα αυτό καθαυτό, αλλά ένα καθαρά αντι-παγκοσμιοποιητικό κίνημα, μολονότι βέβαια η Υπερεθνική και η Σιωνιστική ελίτ, με τη βοήθεια της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», κάνουν ό,τι μπορούν για να το μετατρέψουν σε ένα ισλαμοφοβικό κίνημα —όπως έδειξε σαφώς η περίπτωση της επίθεσης στο Παρίσι, καθώς και οι επιθέσεις σε Βέλγιο και Βρετανία,— ούτως ώστε να το χρησιμοποιούν σαν «μπαμπούλα» για να τρομοκρατούν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης και να τα στρατολογούν στους αναπτυσσόμενους πόλεμους (υποτίθεται κατά της τρομοκρατίας) στη Συρία και αλλού.
Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ήταν η ίδια η Υπερεθνική και η Σιωνιστική Ελίτ που ενθάρρυναν, άμεσα αλλά και έμμεσα (μέσω των δικών της θηριωδιών στο Ιράκ, στη Λιβύη, τη Παλαιστίνη και τη Συρία) τη δημιουργία και την επέκταση του ISIS![22] Όπως ήταν αναμενόμενο, ακροδεξιά κόμματα όπως το Ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας (PVV) του Geert Wilders εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία που του δόθηκε από το κύμα ισλαμοφοβίας που δημιουργήθηκε από τις επιθέσεις του ISIS στη Γαλλία και στη Γερμανία, ώστε να ξεκινήσει μια εκστρατεία «απο-ισλαμοποίησης», καλώντας για το κλείσιμο όλων των τζαμιών και των ισλαμικών σχολείων, την απαγόρευση του Κορανίου, ενώ συγχρόνως απαιτεί «όχι άλλους μετανάστες από Ισλαμικές χώρες»[23]. Όπως θα δούμε στη συνέχεια, αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για τον οποίο πρέπει να δημιουργηθούν σε κάθε χώρα Λαϊκά Μέτωπα Εθνικής και Κοινωνικής Απελευθέρωσης, ώστε να αγωνιστούν όχι μόνον ενάντια στην ΕΕ και τη ΝΔΤ –που είναι ασφαλώς ο βασικός εχθρός– αλλά και ενάντια σε οποιεσδήποτε ρατσιστικές τάσεις αναπτύσσονται στους κόλπους αυτού του νέου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης. Παρόμοια μέτωπα θα εμπόδιζαν επίσης τις ελίτ να καταφεύγουν στην ιστορικά δοκιμασμένη πρακτική του «διαίρει και βασίλευε» για να δημιουργούν συγκρούσεις μεταξύ των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης.
Το νέο-εθνικιστικό κίνημα αγκαλιάζεται σήμερα από την πλειοψηφία των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα την εργατική τάξη που κάποτε υποστήριζε την Αριστερά. Από την άλλη μεριά, η τελευταία έχει ουσιαστικά υιοθετήσει (ρητά η σιωπηρά) όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση αλλά και την πολιτική, την ιδεολογική και την πολιτιστική παγκοσμιοποίηση και, συνεπώς, έχει ενσωματωθεί πλήρως στη Νέα Διεθνή Τάξη – μία αποφασιστική στιγμή στην παρούσα ιδεολογική και πολιτική της χρεοκοπία. Η διαδικασία της χρεοκοπίας της “Αριστεράς” έχει ενταθεί περαιτέρω από το γεγονός ότι, αντιμέτωπη με την πολιτική κατάρρευση στις ευρωεκλογές τον Μάιο του 2014, συμμάχησε με τις ελίτ για να καταδικάσουν τα νεοεθνικιστικά κόμματα ως φασιστικά και νεοναζιστικά, ενώ σε ακραίες περιπτώσεις συναίνεσε ακόμα και στη χρήση κατάφωρα φασιστικών μεθόδων, προκειμένου να κατασταλούν κάποια εξ αυτών (όπως πχ. σε σχέση με την Χρυσή Αυγή).
Σήμερα, εντούτοις, μετά τον επιτυχή ευνουχισμό του παλιού αντισυστημικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης (κυρίως δια του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, χάρη στις δραστηριότητες της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»),[25] το νέο-εθνικιστικό κίνημα έχει απομείνει μόνο του να αγωνίζεται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, γενικά, και στην ΕΕ, ειδικότερα. Είναι φανερό, επομένως, ότι τα νεοεθνικιστικά κόμματα, τα οποία βρίσκονται συλλήβδην κάτω από την πολύμορφη επίθεση της Υ/Ε, συνιστούν περιπτώσεις κινημάτων που κάλυψαν απλώς το τεράστιο κενό που δημιούργησε η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά». Ήταν, αυτή η δήθεν «Αριστερά», που αντί να τεθεί επικεφαλής όλων αυτών των λαών που μάχονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη σταδιακή κατάργηση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας τους, προήγαγε έμμεσα την παγκοσμιοποίηση, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα βασισμένα σ’ έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, που υποτίθεται ήταν θεμελιωμένος στον Μαρξισμό.
Από την άλλη μεριά, όπως θα περίμενε κανείς, τα περισσότερα μέλη της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» προσχώρησαν στο νέο «κίνημα» του Βαρουφάκη για τον εκδημοκρατισμό της Ευρώπης, «ξεχνώντας» ότι η «Δημοκρατία» ήταν επίσης η δικαιολογία που πρόβαλε η δυτική προπαγάνδα για να καταστρέψει το Ιράκ, τη Λιβύη και τώρα τη Συρία. Σήμερα, φαίνεται ότι το τσίρκο του Σόρος χρησιμοποιεί την ίδια ακριβώς δικαιολογία για να καταστρέψει την Ευρώπη, με την έννοια της διασφάλισης της διαιώνισης της κυριαρχίας των ελίτ της ΕΕ επί των ευρωπαϊκών λαών και, συνεπώς, τη συνέχιση της συνακόλουθης οικονομικής βίας.
Τα επιφανέστερα μέλη της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» που προσχώρησαν ήδη στο νέο «κίνημα» του DIEM περιλαμβάνουν από τον Noam Chomsky και τον Julian Assange έως τη Suzan George και τον Toni Negri, και από την Hillary Wainwright του Red Pepper μέχρι το CounterPunch και άλλες εφημερίδες και περιοδικά της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» σε όλο τον κόσμο. Στο πλαίσιο αυτό, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να αναφερθούμε στο σχόλιο του Σλάβοϊ Ζίζεκ (που τον υποδέχθηκε εδώ με λαμπάδες η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ κλπ.!) για το «Μανιφέστο», που χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τους «αριστερούς» υποστηρικτές του Βαρουφάκη και το οποίο παρουσιάστηκε στο εναρκτήριο συνέδριο του νέου κινήματος του Βαρουφάκη στο Βερολίνο, τον Φεβρουάριο του 2016.
Ο Ζίζεκ ξεκίνησε το σχόλιο του με μια απόπειρα κατάφωρης εξαπάτησης του κοινού σε σχέση με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και την κατάληξη του. Μίλησε για «ήττα», και αμέσως μετά πρόσθεσε, «Εγώ δεν τους κατηγορώ, η κατάστασή τους ήταν απελπιστική από την αρχή».[26] Φυσικά, «ξέχασε» να αναφέρει ότι η κατάσταση ήταν «απελπιστική» μόνο και μόνο επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ (και φυσικά και ο ίδιος «ριζοσπάστης» Βαρουφάκης) πήρε ως δεδομένα αυτά που πραγματικά έπρεπε να αλλάξει εάν ήταν όντως αποφασισμένος να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του να ακυρώσει τις πολιτικές λιτότητας που επέβαλε η Τρόικα, να «σχίσει» τα Μνημόνια, να βάλει τέλος στις ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε δεδομένες τις ίδιες τις αιτίες της ελληνικής κρίσης και ιδιαίτερα το άνοιγμα και απελευθέρωση των αγορών μας σαν αποτέλεσμα της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.[27]
Η αναπόφευκτη συνέπεια ήταν ότι οι Τσίπρας και Βαρουφάκης που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ολοκλήρωση της ελληνικής καταστροφής δεν ήταν προετοιμασμένοι για ένα «Σχέδιο Β», ώστε, αμέσως μόλις η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προχώρησε σε διακοπή της ρευστότητας, (κάτι που οδήγησε στους κεφαλαιακούς ελέγχους που ισχύουν μέχρι σήμερα), να εισάγει εκ νέου τη δραχμή, σαν ένα πρώτο βήμα προς την εθνική κυριαρχία. Ο Βαρουφάκης, ο οποίος ήταν υπουργός Οικονομικών εκείνη την εποχή, απλά δήλωσε κατόπιν ότι «είχε κατά νουν» παρόμοιο σχέδιο και ότι το συζήτησε με τους στενούς συνεργάτες, (όπως ο φίλος του και γνωστό στέλεχος της παγκοσμιοποιητικής «Αριστερας» James K. Galbraith), αλλά φυσικά δεν σκέφτηκε ποτέ να παραιτηθεί όταν ανακάλυψε ότι το «σχέδιο» του δεν θα γινόταν ποτέ δεκτό από την ηγεσία των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε βέβαια πήρε το παραμικρό μέτρο εφαρμογής ενός «Σχεδίου Β» για την προετοιμασία παρόμοιας πελώριας ενέργειας, όπως αποκάλυψε ο έγκυρος συνεργάτης του BBC, Robert Peston, που τον κατηγόρησε μάλιστα για σχεδόν εγκληματική ενέργεια επειδή δεν είχε πάρει το παραμικρό σχετικά μέτρο!.[28] Ούτε είχε βέβαια την στοιχειώδη πολιτική εντιμότητα να παραιτηθεί όταν ανακάλυψε (πολύ πριν την «ήττα», όπως ο ίδιος ομολόγησε) ότι παρόμοιο βήμα για έξοδο από το Ευρώ δεν υπήρχε περίπτωση να εγκριθεί ποτέ από την ηγεσία των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ. Αντ ‘αυτού, παραιτήθηκε μόνο όταν η «ήττα» —όπως αποκάλεσε δυσφημιστικά ο Ζίζεκ το ξεπούλημα του ΣΥΡΙΖΑ— είχε καταστεί αναπόφευκτη, προφανώς για ν’ αποποιηθεί τις σχετικές ευθύνες του και να μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τους πολιτικούς «προστάτες» του αργότερα σαν δήθεν «άφθαρτο κεφάλαιο» –όπως ακριβώς κάνει σήμερα με το «Μανιφέστο»!
Με αλλά λόγια, η «ήττα» που περιγράφει κατ’ ευφημισμό ο Ζιζεκ, ή θα λέγαμε καλύτερα η ‘καταστροφή’, ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που ο Βαρουφάκης συνέργησε για να οδηγήσουν τον ελληνικό λαό στην κατάσταση αυτή, κάτι που ήταν φυσικά αναπόφευκτο από τη στιγμή που οι ελίτ ήταν βέβαιες ότι η Ελλάδα θα ενέδιδε σε οποιεσδήποτε συνθήκες θα επέβαλαν σ’ έναν ανυπεράσπιστο λαό. Το γεγονός αυτό, από μόνο του, αποτελεί ασφαλώς ένα πελώριο έγκλημα που θα πληρώνει ο λαός για πάρα πολλά χρόνια, μέχρις ότου δωσίλογοι σαν τον Βαρουφάκη και την υπόλοιπη εγκληματική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, βέβαια, και οι ηγεσίες και βουλευτές των άλλων κομμάτων που ψήφιζαν και ψηφίζουν τα μέτρα για τη συντριβή των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα (δηλ. την πλειοψηφία του πληθυσμού) και, προπαντός, για το ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου, καθίσουν στο σκαμνί…
Εν συνεχεία ο «αριστερός» πολιτικός φιλόσοφος Ζίζεκ (που ανέδειξαν τα ΜΜΕ της Υ/Ε) εξαπέλυσε μια δηλητηριώδη επίθεση κατά του ανερχόμενου νέο-εθνικιστικού κινήματος (και συγχρόνως ένα έμμεσο εγκώμιο της παγκοσμιοποίησης!), ακολουθώντας το παράδειγμα σύσσωμης της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», η οποία, βεβαίως, «εμπνέεται» επίσης από τις αρχές και αξίες του Σόρος και των άλλων μελών της Υ/Ε:
«Μερικές φορές, ακόμη και αν, λογικά, γνωρίζετε ότι η κατάσταση είναι απελπιστική πρέπει να την ζήσετε. Το μάθημα από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ σημαντικό. Το μάθημα αυτό ήταν ότι το κρίσιμο βήμα προς τα εμπρός, ο δρόμος για να υπονομεύσουμε τον παγκόσμιο καπιταλισμό, δεν μπορεί να περνά από το επίπεδο των εθνών-κρατών. Υπάρχει ένας μεγάλος πειρασμός τώρα σε όλη την Ευρώπη, ένα είδος νεο-κεϋνσιανού εθνικιστικού σοσιαλδημοκρατικού πειρασμού, η ιδέα ότι, αφού ζούμε σε μια παγκόσμια αγορά, (και αυτό σημαίνει ότι οι διεθνείς σχέσεις κυριαρχούνται από τη λογική του κεφαλαίου), η μόνη ελπίδα είναι να επιστρέψουμε σε ένα ισχυρότερο έθνος-κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στο επίπεδο εθνικισμού / λαϊκισμού. Δηλαδή, ότι πρέπει να εγκαθιδρύσουμε ξανά ισχυρά έθνη-κράτη που επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, ρυθμίζουν τη δική τους χρηματοοικονομική πολιτική και τα λοιπά και τα λοιπά. Η θέση μου είναι ότι αυτή η αυταπάτη πρέπει να εγκαταλειφθεί. Να γιατί πιστεύω ότι αυτό που κάνει το DIEM25 έχει απόλυτη σχέση με την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ…»[29]
Να σημειωθεί, ότι στο ίδιο πνεύμα, το ίδιο το Μανιφέστο τονίζει ότι: «Δύο απαίσιες επιλογές κυριαρχούν σήμερα: ή να επιστρέψουμε στο καβούκι μας των εθνών-κρατών, ή να παραδοθούμε στην άνευ δημοκρατίας ζώνη των Βρυξελλών». Ωστόσο, αυτό είναι ένα ψευδοό-δίλημμα ή, πιο εύστοχα, μια εξαιρετικά παραπλανητική περιγραφή των πραγματικών επιλογών που έχουν οι λαοί, όπως θα δούμε στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, όπου θα παρουσιάσω μια πραγματική τρίτη επιλογή, σε αντίθεση με τις ψευδο-επιλογες του «Μανιφέστου». Αλλά πριν το κάνουμε αυτό, ας δούμε τον εξαιρετικά παραπλανητικό τρόπο, με τον οποίο ο Ζίζεκ αποπειράθηκε να δικαιολογήσει τη θέση της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», που αποτελεί, στην πραγματικότητα, μια εξύμνηση της ΝΔΤ!
Έτσι, στο σχόλιό του στη παρουσίαση του DIEM25, ο Ζίζεκ τόνισε, έμμεσα δικαιολογώντας την άθλια ‘στρατηγική’ του ΣΥΡΙΖΑ ότι:
«η μόνη μας ελπίδα είναι να αναλάβουμε πολύ χειροπιαστές, πολύ συγκεκριμένες δράσεις, πρέπει να επιλέξουμε πολύ καλά τη συγκεκριμένη δράση μας, το συγκεκριμένο αίτημά μας… αυτή είναι η τέχνη του να απαιτείς κάτι σχετικά μετριοπαθές, (ξέροντας) ότι αν επιμείνεις μέχρι τέλους σ’ αυτό το αίτημα, τελικά όλα θα καταρρεύσουν. Έτσι, ανοίγεις το δρόμο για τη γενική αναδιοργάνωση των κοινωνικών σχέσεων». [30]
Φυσικά, για κάποιον με στοιχειώδη γνώση του τι συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, το σχόλιο του αυτό μπορεί να εκληφθεί, στην καλύτερη περίπτωση, ως ανέκδοτο, και, στην χειρότερη, ως σκόπιμη προσπάθεια δικαιολόγησης των εγκληματικών πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, ο σκοπός αυτών των πολιτικών είναι να εκτελείται η παραμικρή εντολή που προέρχεται από την Τρόικα (αν και, για να ακριβολογήσουμε, δεν είναι πλέον «Τρόικα», επειδή στις διαπραγματεύσεις προστέθηκε άλλος ένας θεσμός της ΕΕ), ίσως με κάποιες ελάσσονες τροποποιήσεις, για να δίνεται η εντύπωση πραγματικών διαπραγματεύσεων. Οι σκοποί που επιδιώκουν σήμερα οι ελίτ, σύμφωνα με το μνημόνιο που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2015, που μόλις συμπληρώθηκε (Μάης 2017) με ακόμη χειρότερο μνημόνιο, συμπεριλαμβάνουν:
- Την ουσιαστική συντριβή του εισοδήματος των αγροτών με βαριά φορολογία και την καταστροφή των συνταξιοδοτικών τους συστημάτων, πράγμα που προκάλεσε επανειλημμένα μπλοκαρίσματα των οδικών αρτηριών, ενώ η κυβέρνηση της «Πρώτη Φορά Αριστεράς» δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τους πραιτοριανούς της στα ΜΑΤ για να τους «ελέγξει»—πράγμα που τελικά πέτυχαν οι «αριστεροί» αγροτοπατέρες.
- Την ουσιαστική φτωχοποίηση όλων των συνταξιούχων που συχνά κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας, με την «αριστερή» κυβέρνηση να τους αντιμετωπίζει με τα δακρυγόνα των ΜΑΤ όταν έπαψε πια να περνά η συνεχής και ξεδιάντροπη εξαπάτηση τους από αυτή·[31]
- Το ξεπούλημα όλου του κοινωνικού πλούτου, αρχής γενομένης από τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και τα τρένα, και συνεχίζοντας τώρα με την ΔΕΗ κλπ., ενώ η Τρόικα επιμένει στο γενικό ξεπούλημα! Έτσι, η ιδιοκτησία σχεδόν ολόκληρου του κοινωνικού πλούτου της Ελλάδας μεταφέρθηκε σε ένα ειδικό ταμείο, το οποίο υποτίθεται ότι διαχειρίζονται εκπρόσωποι των «θεσμών» (δηλ. η ΕΕ και το ΔΝΤ) και Έλληνες (τους οποίους φυσικά ενέκριναν άτυπα οι ίδιες ελίτ). Το ταμείο αυτό θα έχει διευρυμένες εξουσίες, ώστε όχι μόνο να διαχειρίζεται τα ελληνικά περιουσιακά στοιχεία, αλλά ακόμα και να τα πουλάει, ώστε να παράγεται περισσότερο κεφάλαιο για την αποπληρωμή του χρέους.
Είναι πλέον φανερό σε όλους ότι μοναδικός σκοπός του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εξουσία για την εξουσία και οι άμεσες ή έμμεσες απολαβές που συνεπάγεται η κατοχή της. Δεν θα είναι λοιπόν εκπληκτικό αν η Ελλάδα, μια χώρα με ιδιαίτερα ισχυρή αριστερή παράδοση στην ιστορία της, γίνει μάρτυρας στην πλήρη συντριβή του αριστερού της κινήματος, (δεδομένου ιδιαίτερα ότι το ΚΚΕ επιδίδεται σε μια έντονη ρητορική που δεν συνοδεύεται όμως από την αντίστοιχη δράση, πιθανώς για να μην διακινδυνεύσει τη νομιμοποίηση του), με τους περισσότερους από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης να στρέφονται στην πολιτική απάθεια. Στην πραγματικότητα, το ποσοστό αποχής στις τελευταίες εκλογές, μετά την υπογραφή του νέου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, έφτασε στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών! Άλλοι στρέφονται στη Χρυσή Αυγή, η οποία, δεδομένων των παλιών συμπαθειών των ηγετών της προς συνεργάτες των Ναζί και της άκρας Δεξιάς, αποτρέπει την δημιουργία ενός αυθεντικού νέο-εθνικιστικού κινήματος γύρω από αυτή, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ιδιαίτερα, όταν το ΚΚΕ, αντί να υιοθετήσει το αίτημα για εθνική κυριαρχία και να παλέψει για εθνική και κοινωνική απελευθέρωση (όπως έκανε επιτυχημένα κατά τη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής, όταν έγινε ένα μαζικό λαϊκό κίνημα) συμμετέχει στην εκστρατεία των Ευρώ-ελίτ ενάντια στον εθνικισμό και κατά της υποτιθέμενης ανόδου του ρατσισμού και του φασισμού στην Ελλάδα. Κάτι που είναι προσβολή για τον ελληνικό λαό, δεδομένης της ηρωικής αντίστασής του σε τέτοια φαινόμενα στο παρελθόν.
Φυσικά, η στάση του Ζίζεκ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και γενικά στο «Μανιφέστο» είναι κάθε άλλο παρά απρόσμενη. Δεν είναι τυχαίο το ότι υποστήριξε επίσης (αν και έμμεσα) τις εκστρατείες για αλλαγή των καθεστώτων στη Λιβύη και τη Συρία, όπως όταν συνηγορούσε υπέρ της ανάγκης για μια «μεγάλη» κοινωνικοοικονομική επανάσταση στις αραβικές χώρες, σε αντίθεση με την τωρινή του θέση που μιλά για σωρευτικές μικρό-αλλαγές! Αυτό το έκανε στη συνέχεια και ευθέως, όταν ενστερνίστηκε τη δυτική προπαγάνδα ότι η Λιβύη και η Συρία κυβερνούνταν από «δικτάτορες» –χωρίς να μπει στον κόπο, παρά τα πτυχία και τις γνώσεις του, να εξετάσει την ιστορία αυτών των καθεστώτων, τα οποία υποστηρίχθηκαν από ισχυρά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και είχαν επιτύχει πραγματικά σημαντικές κοινωνικές αλλαγές. Στη συνέχεια «γιόρτασε» την ουκρανική «επανάσταση» στο Κίεβο,[32] μαζί με τους ομοϊδεάτες του Victoria Nuland και John McCain, αποκαλύπτοντας καθαρά σε ποιο στρατόπεδο ανήκει πραγματικά. Δεν είναι λοιπόν εκπληκτικό ότι ποτέ δεν πρότεινε συγκεκριμένες εναλλακτικές λύσεις για το σημερινό σύστημα, ως σύστημα, αλλά αντιθέτως προωθούσε απλώς αλλαγές που διασφαλίζουν την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων –όπως κάνει κάθε καλός οπαδός της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης– ή μιλούσε για τον κομμουνισμό ως αφηρημένο ιδανικό, χωρίς ποτέ να αποπειραθεί να ορίσει τις προϋποθέσεις γι’ αυτόν, πόσο μάλλον οποιαδήποτε μεταβατική στρατηγική για την επίτευξή του.
[1] Pepe Escobar, “It takes a Greek to save Europa”, RT, 11/2/2016. https://www.rt.com/op-edge/332169-europe-diem25-yanis-varoufakis/
[2] Βλ. πχ τη προβολή του Βαρουφάκη (μαζί με πολλούς άλλους “ανθρώπους του Σόρος”) στο ακόλουθο διαφημιστικό φιλμ, για την ανάγκη δήθεν «αντικειμενικών» ειδήσεων, της Οργάνωσης Open Democracy , που αποτελεί γνωστή μετωπική οργάνωση της Υ/Ε, την οποία χρηματοδοτεί βασικά ο Σόρος: https://opendemocracy.net/civicrm/contribute/transact%3Freset%3D1%2526id%3D19
[3] G. Soros, «Ο Πούτιν αποτελεί μεγαλύτερη απειλή από τον Isis για την ύπαρξη της Ευρώπης», The Guardian, 11/2/2016.
http://www.theguardian.com/commentisfree/2016/feb/11/putin-threat-europe-islamic-state
[4] AP, “Soros to Invest $500 Million to Help Refugees and Migrants”, ABC News, 20/9/2016, http://abcnews.go.com/US/wireStory/soros-invest-500-million-refugees-migrants-42212000. βλέπε επίσης, «Ποιος προστατεύει τις ύποπτες ΜΚΟ στα νησιά που δέχονται μετανάστες;», iThesis 29/9/2016 http://www.ithesis.gr/politikh/pios-prostatevi-tis-ipoptes-mko-sta-nisia-pou-dechonte-metanastes/
[5] Andras Gergely, “Orban Accuses Soros of Stoking Refugee Wave to Weaken Europe”, Bloomberg, 30/10/2015
[6] Sam Gerrans, “Soros to make a killing with European ‘forced migration’”, RT, 2/10/2016 https://www.rt.com/op-edge/361376-george-soros-investing-forced-immigration/
Βλ. μετάφραση στα Ελληνικά «Οι επενδύσεις του Σόρος στο “προσφυγικό”, εργαλείο για την υπονόμευση της κυριαρχίας των λαών», Αντιπαγκοσμιοποίηση, Αυτοδυναμία, Περιεκτική Δημοκρατία, 15/10/2016 http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2016/10/15/i-ependisi-tou-soros-sto-prosfigiko-mochlos-gia-tin-alosi/
[7] Y. Varoufakis, A Manifesto for Democratising Europe, Φεβρουάριος 2016.
[8] Βλέπε τον επίσημο ιστότοπο της Ευρωπαϊκής Στρογγυλής Τράπεζας Βιομηχάνων http://www.ert.eu Βλέπε επίσης την ταινία των Friedrich Moser & Matthieu Lietaert, The Bruss$$els Business: Who Runs the European Union? (2012) https://www.youtube.com/watch?v=h4C5SgeVK-Q
[9] Y. Varoufakis, A Manifesto for Democratising Europe, ό.π.
[10] Τάκης Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία-10 Χρόνια Μετά (Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 2008), Κεφ 5-6 http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/greek/grbookstid_2/grbookstid_2.htm
[11] Βλέπε μια ανεπίσημη μεταγραφή των ομιλιών στη DIEM25 στο https://pad.riseup.net/p/DIEM25_Transcript
[12] Βλέπε Τάκης Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία-10 Χρόνια Μετά (Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα, 2008), Κεφ 1
[13] Anthony Birch, The Concepts and Theories of Modern Democracy (London: Routledge, 1993), σελ. 58.
[14] Bhikhu Parekh, “The Cultural Particularity of Liberal Democracy”, Political, Vol. 40, Issue Supplement s1, pp. 160-175, Αύγουστος 1992.
[15] Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, «…λέγω ότι ο διορισμός με κλήρο κρίνεται συνήθως χαρακτηριστικός της δημοκρατίας, ενώ η διαδικασία της εκλογής για τον ίδιο σκοπό θεωρείται ολιγαρχική», Αριστοτέλης, Πολιτικά, Βιβλίο Δ.
[16] Anthony Birch, The Concepts and Theories of Modern Democracy, ό. π., σελ. 50.
[17] John Dunn, «Συμπέρασμα», στο Democracy, the Unfinished Journey, 508 BC to AD 1993, σελ.. 247-48.
[18] Βαρουφάκης, A manifesto for Democratising Europe, ό.π.
[19] Στο ίδιο
[20] Takis Fotopoulos, “The real causes of the catastrophic crisis in Greece and the ‘Left’”, The International Journal of Inclusive Democracy, Vol. 9, Nos. 1-2 (Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2013). http://www.inclusivedemocracy.org/journal/vol9/vol9_no1-2_takis_real_causes_of_catastrophic_crisis_greece_and_left.html
[21] G. Soros, “Putin is a bigger threat to Europe’s existence than Isis”, The Guardian, 11/2/2016.
[22] Βλέπε Subjugate the Middle East, (vol 3 of the NWO in Action)
[23] “Close all mosques & ban the Koran: Poll-topping Geert Wilders launches ‘de-Islamization’ manifesto”, RT, 26/8/2016 https://www.rt.com/news/357340-geert-wilders-manifesto-islam/
[24] Francis Elliott et al. ‘Working class prefers Ukip to Labour”, The Times, 25/11/2014
[25] βλ. Τάκης Φωτόπουλος, Παγκοσμιοποίηση, Αριστερά και Περιεκτική Δημοκρατία (Ελληνικά Γράμματα, 2002), κεφ. 2
[26] Βλ. τα ανεπίσημα πρακτικά των ομιλίων κατά τη συνάντηση του DIEM25 στο https://pad.riseup.net/p/DiEM25_Transcript. Βλ. επίσης το βίντεο στο https://www.youtube.com/watch?v=fFNJYpwv39s
[27] Όπως έχω δείξει με σειρά εκτεταμένων αναλύσεων στο παρελθόν, αρχίζοντας με την Εξαρτημένη Ανάπτυξη (Εξάντας 1985 και επανέκδοση Κουκκίδα, 2017) και φθάνοντας στο Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ: Η ανάγκη για άμεση έξοδο από την ΕΕ και για μια αυτοδύναμη Οικονομία (Γόρδιος 2010) και Το Χρονικό της Καταστροφής 2010- 2015: Από τα Μνημόνια των συστημικών ΠΑΣΟΚ / ΝΔ στο «αριστερό» Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ (Γόρδιος, 2015)
[28] Robert Peston, “Could euro survive temporary exit of Greece?”, BBC News, (12/7/2015),
[29] Βλέπε ανεπίσημη απομαγνητοφώνηση των ομιλιών του DIEM25 στο
https://pad.riseup.net/p/DiEM25_Transcript
Βλέπε επίσης το βίντεο στο https://www.youtube.com/watch?v=fFNJYpwv39s
[30] Στο ίδιο.
[31] “Greek police use tear gas on pensioners at anti-austerity protest”, BBC News, 3/102016 http://www.bbc.co.uk/news/world-europe-37544416. Βλ. επίσης Anthee Carassava, Ban on tear gas after pensioners blinded”, The Times, 5/10/2016
[32] βλέπε “Open letter on the future of Ukraine”, («Ανοιχτή Επιστολή για το μέλλον της Ουκρανίας») υπογεγραμμένο από ένα σωρό διανοούμενους της παγκοσμιοποίησης τύπου Ζίζεκ, πολιτικών κλπ, το οποίο διακηρύσσει το θαυμασμό του για τους Ουκρανούς ‘επαναστάτες’. «Υπερασπίστηκαν την δημοκρατία του και το μέλλον τους 10 χρόνια πριν κατά τη διάρκεια της Πορτοκαλί Επανάστασης και υπερασπίζονται τις ίδες αξίες ξανά σήμερα», euobserver, 27/1/2014 http://euobserver.com/opinion/122880 – ελληνική μετάφραση Lenin Reloaded, 6/2/2014 http://leninreloaded.blogspot.gr/2014/02/blog-post_8695.html
Στο παρακάτω βίντεο βλέπουμε τον Βαρουφάκη να διαφημίζει το “ανεξάρτητο” Open Democracy του Τζορτζ Σόρος:
